In de lente van 2003 kreeg ik de diagnose: een goedaardige hersentumor op mijn oogzenuw. Zes weken op rij, elke dag op en neer naar het ziekenhuis voor een dosis bestraling. Voor die bestraling werd mijn hoofd letterlijk en figuurlijk vastgeschroefd, zodat de uitgekiende dosis ook daar kwam waar ze moest komen.
Ik heb ondertussen behoorlijk wat ervaring in de MRI en ben niet gespannen als het weer zover is. Toen de kinderen nog heel klein waren, heb ik het zelfs gepresteerd om in slaap te vallen. Tegenwoordig protesteren mijn botten als ik aan het 'planken' ben, dus ik dut niet meer in. Reuma en hypermobiliteit werken bepaald niet mee als je zo lang op een harde ondergrond ligt.
Er zit wel verschil in de verschillende MRI apparaten heb ik gemerkt. Ik had het nog nooit meegemaakt maar de laatste keer lag ik gewoon te trillen op de plaat. Iemand zou eens uit moeten vinden dat je gelijk met je MRI, een half kilootje afvalt. Dat zou het voor veel mensen minder beangstigend maken en bovendien het nuttige met het onaangename verenigen.
De scans zijn zeker geen pretje maar ik heb er geen angst voor. Er is wel iets anders waar ik zenuwachtig van word en een beetje bang voor ben: de uitslag. Ik ga er altijd naïef van uit dat het worstje in mijn hoofd nog steeds onveranderd is. Maar zekerheid heb je natuurlijk allesbehalve en je onschuld op dit gebied ben je na de eerste diagnose acuut verloren.
De neuroloog had gelukkig goed nieuws, alles is stabiel en nog steeds goedaardig! Maar dat vond ik niet het enige goede nieuws. Een MRI is niets verhullend en legt werkelijk alles bloot. Van witte vlekken die op dementie kunnen duiden tot een vernauwing van de bloedvaten die tot een beroerte kan leiden en alles wat er tussen zit.
Door de tumor ben ik helaas eenzijdig blind maar verder brengt het me eigenlijk meer goeds dan slecht. In het begin ervoer ik het alsof mijn hoofd een tikkende tijdbom was, maar zo ervaar ik het nu niet meer. Iemand die niet regelmatig een hoofdscan krijgt, moet er maar op vertrouwen dat alles daarboven in orde is. Ik wéét het.
Over twee jaar zien we wel weer maar voor nu weet ik zeker, dat ik over een goed stel hersens beschik!
