40+ verval

Zodra je eenmaal boven de 40 bent dan weet je, dat het verval een keertje toe gaat slaan. Ben je eindelijk een beetje zelfbewust, ein-de-lijk een trots op een en ander en ja hoor, dan begint onherroepelijk die aftakeling! Jazeker, er zijn ook best vrouwen die altijd al blij zijn geweest met zichzelf, terecht of onterecht, maar ik geloof toch dat de meeste vrouwen een beetje moeten rijpen op dit gebied. Ik in elk geval wel.

Vergelijk het met de zogenaamde goede kazen en betere wijnen. Die moet je ook niet gelijk willen consumeren, die moeten gewoon even op de plank. Tijd geven. Al niet slecht bij aanvang maar worden wel beter van rijpen. Die fijne kaasjes en wijnen hebben alleen het grote voordeel dat ze op hun hoogtepunt dienen te worden geconsumeerd. En na consumptie zijn ze er gewoonweg niet meer. Op ons hoogtepunt, zijn we (hopelijk) pas op de helft. Wreed.

Midlife crisis? Ik denk dat ik die, in zeer milde vorm, inmiddels wel achter de rug heb. Wist vanaf mijn 40e eventjes niet meer of ik juist in de vooruit, of de achteruit wilde. Heb zeg maar een beetje pas op de plaats gemaakt. Geestelijk dan he, want lichamelijk is er natuurlijk geen stilstand of weg terug. Gelukkig ben ik er onderhand klaar mee, dat uiterlijke en innerlijke schoonheid onevenredig met elkaar zijn. En zodra je je daarvan bewust bent, gaat er een wereld voor je open.

Het leuke is wel dat we, 40+ vrouwen, allemaal min of meer in hetzelfde schuitje zitten. We proberen allemaal wel een keertje, met hoge verwachtingen, een anti-rimpel crème uit. Duur of goedkoop. Het zou toch kunnen helpen, nietwaar? We gaan aan de anti-cellulitis of strakmakende body crème want als dat nu toch werkelijk iets voor ons doet, kunnen we weer met gerust hart in die bikini over een goed half jaar.

Een goedzittende bh is ondertussen ook een must geworden. Kan me niet meer voorstellen dat ik m'n 'dames' in een push up moet wringen. Zo begon het ooit wel. Toen werd ik zwanger en had ineens een bijna d voorgevel. Beetje teveel van het goede. Na de borstvoeding was maar een armetierig a-tje over. En zo slap als de pieten. Mijn moeder zat er in haar post borstvoeding dagen ook zo over in. Mijn oma heeft haar toen gezegd: 'Joh, komt goed. Heb je ooit een oma met slappe borsten gezien?' Ben nog lang (hopelijk) geen oma maar met die boezem is het wel weer in orde. Geen hulpmiddelen, zo zie ik push up toch wel, meer nodig. Het moet alleen nog maar mooi verpakt zijn. Een 40+ voordeel. Maar buiten dit zijn er denk ik op het lichamelijke vlak weinig voordeeltjes te bespeuren. 

Wat ik ook een drama begin te vinden is dat gezichtshaar. Mijn moeder worstelt al sinds jaar en dag met van die stoppels op haar kin. Niet dat je er wat van ziet, want daar zorgt ze wel voor. Bijzonder mooie, verzorgde dame. Maar het komt tegen een prijs. Elke dag staat ze voor de (speciaal verlichte) spiegel te vlooien of er weer eentje gerooid moet worden. Er zal altijd een pincet in haar tas zitten zodat ze te pas en te onpas een harde haar op haar kin kan elimineren. Mijn stiefvader moet er altijd op bedacht zijn als ze saampjes in de auto zitten. Ze voelt geregeld over die kin en als ze dan een verstekeling bespeurt, roept ze keihard: 'Jan, stop! Ik voel een haar en die MOET eruit!' En dat kan alleen als de auto stil staat. Precies werkje. 

Afgelopen week kreeg ik een mailtje van mijn lieve tante met wie ik veel mail. Daarin de afsluiter: 'Ik moet nu stoppen want die (harde) haar op mijn kin verveelt me nu zodanig, dat ik met m'n pincet aan de slag moet'. Ik mailde nog zo mooi terug dat mijn gezichtshaartjes nog lekker zacht zijn en ik nergens last van heb. Dat het de leeftijd wel zal zijn, mede gezien door mijn moeders gedeelde ervaringen. Paar dagen later rijd ik de parkeerplaats op van de supermarkt. Zit daar een dame van mijn leeftijd in haar Mini Cooper, met de kin strak vooruit richting de linker buitenspiegel. Al wrijvend en controlerend over die kin met haar linkerhand, bewapend met een pincet in haar rechterhand. Ze was grondig haar kin aan het bijwerken en ik heb het tafereel zeker een minuut met een grote grijs op mijn eigen smoel gadegeslagen.Waar gebeurd!

Maar zoals dat gaat komt boontje wel om z'n loontje. Sta ik een dag later bij de tennis mijn bril te poetsen in de toiletruimte, kijk ik even in de spiegel. In dat totaal niet flatterende licht schrok ik me echt rot. Ze mogen dan wel zacht en zeer blond zijn, maar er zat me daar een leger van die te lange haartjes op mijn kin! Ben thuis gelijk met m'n Tweezerman aan de slag gegaan. Wat dat is, een Tweezerman? Dat is de Rolls Royce onder de pincetten. Werd me een paar jaar geleden al aangeraden door mijn moeder. Kom maar op met die jaren en die haren.

Gelukkig is het verval vooralsnog alleen lichamelijk. Die zakkende (gezichts)huid? Dat losse velletje onder de kin? Die vlekjes op handen en soms gezicht etc etc. We zullen het er mee moeten doen, vrees ik. Maar geestelijk gaan we er gelukkig elk jaar op vooruit! Lekker zelfbewust en schijt aan de hele wereld. En dat stralen we ook uit. Wie maakt ons wat?! En juist dat maakt je dan wel weer mooi en interessant. Geen 20 of 30 jarige die daar aan kan tippen. Dus toch maar laten rijpen dat 'wijntje'. Met het toenemen van de jaren groeien de haren. Niet alleen op de kin, maar ook op de tanden!

Per ongeluk expres vergeten

Elke keer weer als ik de slaapkamer van mijn puberdochter binnenkom, sta ik perplex. Kleerhangers, kledingkast, ladekastje, bureau en bureaustoel? Totaal overbodig, want alles ligt toch op de grond. Van de snoeren voor haar MacBook tot aan wattenschijfjes en van pennen tot snoeppapiertjes. Niet dat ze mag eten in haar kamer (ten strengste verboden) maar net als vele andere huisregels, lapt ze die ook aan haar laars zoals een bijna 15jarige dat ook hoort te doen. Die letterlijke laars is overigens ook niet opgeruimd in het schoenenrek, maar ligt gewoon ergens door haar kamer te slingeren. Het is bijna een wonder als ze de juiste linker en rechter laarzen bij elkaar gevonden krijgt.

Aanstormende puberzoon had daarentegen alles tot voor kort prima voor elkaar. Altijd alles netjes opgeruimd en geordend. De voortekenen zijn overduidelijk daar. Ik vrees dat het geen half jaar meer duurt voordat zijn kamer er ook uitziet als een waar bever fort. Alles op een hele grote bult ergens in die kamer. Hij snoept gelukkig (nog) niet in zijn kamer. Nee, hij snoept gewoon in de woonkamer maar verstopt alle snoeppapiertjes in 'zijn' stoel. Zo lekker geniepig tussen de kussens. Alleen te vinden als je een keer de stoelen uit wilt zuigen, maar dan heb je wel gelijk de jackpot te pakken.

Dat is zichtbare zooi. Maar de onzichtbare 'zooi' die plaats vindt in die hersenpannetjes vind ik nog veel ernstiger. Wat een puinhoop zo af en toe! Je vraagt ze iets voor je te doen: ze lijken het niet eens te horen. De opdrachten 'tafel dekken', 'slaapkamer opruimen', 'vaatwasser inruimen' lijken permanent te zijn gedelete. Maargoed, thuis kan ik ze nog bij hun kladden grijpen en eisen dat ze het doen. Opdrachten die ze moeten uitvoeren tijdens bijv. schooltijd zijn werkelijk doodgeboren kindjes.

Voorbeeld: dochterlief moest na het volleybal seizoen haar sport uniform inleveren. Ik had het direct gewassen na de laatste game en alles zat binnen de kortste keren netjes in een plastic zak terug naar school. Ze hoefde het maar af te geven.... Dat was allemaal begin november. We leven inmiddels begin december en ik kreeg gisteren een mailtje van school. Of Astrid (en ze was niet de enige wat ook geen verrassing was) alsjeblieft eens haar uniform in wilde komen leveren. Wat blijkt? Dat spul heeft ze begin november in haar locker gekwakt en ze heeft er gewoonweg niet meer aan gedacht. Vergeten. Zegt ze. Hoe kan je dat nou vergeten als je iedere dag tig keer in die locker moet zijn?!

En ze is niet de enige die in de locker komt. Zoveel is gebleken, helaas. Ze heeft er geen slot meer op zitten, aangezien ze altijd haar waardevolle spullen bij zich houdt. Alleen haar jas, sportspullen e.d. liggen in die locker. Tot vandaag. Want toen ik de  kinderen van school kwam halen, zag ik ineens dat Astrid in een heel dun jackje aan had, terwijl ze buiten in de vrieskou op me stond te wachten.... Haar ongelofelijk leuke wollen trenchcoat plus hagelnieuwe shawl van Forever 21 (heel beroemd onder de pubermeiden) waren weg. De rest lag nog in de locker, maar haar jas en shawl hartstikke pleite. Scheelt in haar slaapkamer in elk geval weer wat rondslingerend textiel. Maar ik ben er in dit geval echt niet blij mee.

Ik was ook geen heilige hoor, toen ik zo'n jaar of 15 was. Mijn moeder heeft ook heel wat afgevloekt. Ik kreeg ook ultimatums gesteld, alleen was mijn moeder iets beter in de uitvoering van die ultimatums. Zo moest ik ooit in het weekend de troep in mijn kamer opruimen. Ook in de kasten en onder het bed. Alles. Zo niet, dan zou ik alles beneden vinden bij de voordeur 's maandags als ik uit school zou komen. Ik had natuurlijk alles provisorisch weggemoffeld en dacht ermee weg te komen. Mooi niet dus. Want toen ik thuis kwam uit school op die bewuste maandag, zag ik de bijna complete inhoud van mijn slaapkamer voor de voordeur liggen. Onmogelijk binnen te komen zonder eerst mijn rotzooi op te ruimen. Mijn slaapkamerraam stond nog wagenwijd open dus mijn moeder had echt alles opgepakt en het raam uitgesmeten.... Lesson learned.

Toch vind ik die puberteit ondanks alle moeilijkheden, ook wel een hele leuke tijd hoor. Dat gruwelijk onhandig zijn zorgt soms voor hilarische taferelen. En die onnozele koppen als ze weer eens wat vergeten en het zich dan ineens realiseren. Kostelijk! Het komt mij soms ook heel goed uit om iets te vergeten. Ik kan in mijn geval niet de puberteit de schuld geven. Die tijd is voorbij. Bij mij is het meer een gevalletje Alzheimer's Light. Soms per ongeluk, soms heel erg express!

Foutje! Bedankt!

Herinner het me nog als de dag van gisteren: de leuke Reaal reclame in de jaren '90 met Rijk de Gooyer. Een paar weken geleden, kregen wij een niet zo'n leuk bericht van de afdeling personeelszaken van Bjorn's werk. Moest toen accuut denken aan de slogan: Foutje! Bedankt!

Afgelopen september is Bjorn van baan veranderd. Hij werkt momenteel voor een Amerikaanse firma met hoofdkantoor in Allentown PA en is derhalve erg veel in Amerika. Dat is niet zo handig als de rest van de family in Duitsland woont en we keken er erg naar uit om volgend jaar oktober weer terug te verhuizen naar Amerika. Het gezin herenigd zeg maar. De verwachting was, dat we eind september 2015 onze visa zouden hebben en dan begin oktober de oversteek konden maken.

Ons hele leven stond sinds afgelopen september in het teken van de op handen zijnde verhuizing naar Amerika. In november (2014) zou ik met Bjorn meereizen naar de USA en dan alvast mijn lichtje opsteken bij scholen, huizen etc. Zeg maar een pre-housing trip. Het idee was dan in februari 2015 terug te gaan voor de echte housing trip en dan in het voorjaar/ zomer van 2015 alles in gereedheid te brengen zodat we in het najaar alleen nog maar de koffers en dozen uit hoefden te pakken.

Ik was al hartstikke druk met het organiseren van de november trip toen ik amper een week voor vertrek de onheilstijding kreeg. Bjorn aan de telefoon: "Ing, er zijn problemen met de visa voor volgend jaar..." Eerst hoopten we nog dat het wel los zou lopen maar nadat ik online enige studie gedaan had, was het me al wel duidelijk dat het helemaal niet los zou lopen. Eigenlijk had ik me beestachtig moeten verheugen op mijn trip naar Amerika maar ik moet eerlijk bekennen, dat ik op dat moment het liefst niet meer was gegaan. Onze wereld lag toch wel een beetje in puin.

Het is inmiddels duidelijk dat er iemand flink heeft lopen blunderen met betrekking tot onze visa. Geen zin om Zwarte Piet (pffff!) aan iemand toe te spelen, gebeurd is gebeurd. De visa die we hoopten te krijgen, krijgen we absoluut niet. We zijn nu in het proces om een ander visum aan te vragen. Daar komen we wel voor in aanmerking, maar er zit een nadeel aan: het betreft een lottery system. Nu zijn onze kansen in die loterij niet echt slecht maarja, je moet wel even het geluk hebben. Pas eind april zullen we weten of we een visa hebben. Als we winnen in de loterij, dan kunnen we eind september vertrekken naar de de USA.

Maar zonder visa kunnen we niet in Amerika gaan wonen, punt uit. In Duitsland blijven, doen we niet. Naar Nederland verhuizen is ook geen optie meer. Een alternatief is in de maak, maar het is te vroeg daar iets over te zeggen. Zoals we nu leven, is zeker op termijn niet vol te houden. Bjorn zit meer dan 90% van de tijd in Amerika en we zien hem amper; maar een paar dagen per maand. Voor hem is het natuurlijk ook loodzwaar om elke week of eenmaal per twee weken naar de USA op en neer te reizen. Geen houdbare situatie, voor niemand.

Vorige week heb ik Bjorn vergezeld op een trip naar de andere kant van de plas. Ik moest flink omschakelen: geen pre-housing trip maar een 'gewone' trip. Natuurlijk word ik er altijd hartstikke blij van om in Amerika te zijn, maar het was natuurlijk niet de trip waar ik zo ontzettend naar uit heb gekeken. Mijn gedachten moesten echt 180 graden om. Maar dat is wel gelukt hoor! Heb twee lieve vriendinnen bezocht, heb me voor laten lichten op een school en heb me helemaal suf geshopt. Daar wordt een mens best blij van! In plaats van rond te rijden op jacht naar huizen in New Jersey, zijn Bjorn en ik op de vrije zaterdag naar NYC gegaan en dat is altijd een feestje. Ik mocht Bjorn ook nog vergezellen op een doordeweekse dag naar NYC omdat hij daar een board meeting had. Hij aan het werk en ik aan de wandel in 'the city that never sleeps'. Het kan beroerder, toch?!

We zullen wel zien wat het gaat worden eind april. Ijzer met handen breken kunnen we helaas niet en we zijn aan de loterijgoden overgeleverd. Na de kerstvakantie ga ik maar weer eens richting het reisbureau om een fijne voorjaarstrip naar de Caribbean te boeken. We hebben immers tijd. Vanaf eind april, als we weten waar we aan toe zijn, zullen we het echt druk gaan krijgen. In verband met de verhuizing naar Amerika of in verband met de verhuizing naar ??? Natuurlijk komt het allemaal wel goed en zijn er veel ergere dingen. Maar ik kan dit soort foutjes toch niet waarderen. Wil er graag voor bedanken!

Facebook, 'Feest'boek, Fakebook

Niet meer weg te denken uit mijn dagelijkse leven: Facebook. Op mijn laptop heeft Facebook z'n bookmark verdiend, naast die van diverse kranten. Iedere dag begin ik met 3 kranten om te zien wat er in de wereld gaande is. Maar daarna 'lees' ik toch even Facebook. Even zien wat er in het leven van mijn vrienden en kennissen is gebeurd. Minstens zo interessant.

Alleen op vakantie gaat Facebook op slot. Ik ben dan werkelijk niet geinteresseerd in wat er allemaal speelt in het leven van mijn Facebook vrienden. Dan focus ik me op mijn gezin, zon, zee, zand en okay...af en toe een Mojito. Dat voelt bijna als een bevrijding, om niet enkele malen per dag Facebook te checken. Klopt ik doe het zelf maarja, Facebook biedt ook wel hele leuke dingen natuurlijk. 

Een foto, video, artikel, recept, muziek etc: het is aan mij eigenlijk wel besteed. Even reageren of een like-je geven is zo gepiept. Soms zijn de berichten minder vrolijk van aard, maar dan ben ik toch blij dat ik, ookal is het op afstand, even een reactie kan geven. Ik zie het eigenlijk een beetje als iemand een glimlach geven bij het voorbijgaan op straat; een vriendelijk gezicht doet zoveel goed en kost niks.

Eerlijk is eerlijk: Facebook is niet alleen maar leuk. Er worden wel eens dingen gepost waarbij ik me echt afvraag of iemand zijn/haar gezond verstand nog wel heeft. Omdat het kwetsend kan zijn, omdat het in mijn ogen wel een heel beroerd gevoel voor humor tentoon spreidt etc Ook heb ik enkele vrienden die me een beetje te veel lopen te 'prediken', of  het nu om geloof/politiek/levensovertuiging gaat. Aan de andere kant kleuren dit soort zaken Facebook ook wel weer. Ik haal mijn schouders op en scroll gewoon lekker voorbij. No problem, iedereen mag posten en reageren wat hij/zij wil en dat moet vooral ook zo blijven. Facebook veroorzaakt wel eens irritaties. Als ik weer eens iemand voorbij zie komen die altijd wel reageert maar nooit zelf iets post. Of net andersom, altijd post maar nooit reageert. Of nog erger: van die onzichtbare luitjes (geen posts en geen reacties) die ondertussen wel alles bijhouden wat er zich afspeelt op Facebook. 

Maar echte dikke vette pukkels krijg ik van mensen, die alleen maar oh zo 'gelukkig' zijn op Facebook. Gatverdamme! Altijd alleen maar blije foto's. Zoooo gelukkig en verliefd.... Hou toch op man!!! Ik weet dat je je vent af en toe verwenst. Kan ook niet anders als je al zo lang bij elkaar bent. Is juist heel gezond. Altijd maar trots op je bloedjes van kinderen... Pleur toch op! Het zijn vaak een stelletje etterbakken met een enorm grote bek! Zo trots op je rashond... Totdat je weer die dampende drol van de straat mag rapen, je neigingen krijgt dat beest z'n bek eens flink met Elmex te poetsen en een lading Febreze over z'n vacht te sprayen. Trots zijn mag. Heel graag zelfs. Maar op 'Feest'boek a.u.b. wel met mate. 

Even hand in eigen boezem: ik doe er ook wel aan mee hoor. Niks menselijks is me vreemd en ik kan mijn eigen Facebook gedrag ook best kritisch tegen het licht houden. Als mensen me echt zat zijn, dan moeten ze me gewoon unfrienden. Helemaal geen probleem mee. Een aantal weken geleden heb ik zelf nog een 'grote opruiming' gehouden. Zogenaamde vrienden heb ik eruit gesodemieterd oftewel 'unfriend'. Er zijn ook lieden die ik op de aquaintance list (kennissenlijst) heb gezet, zodat ik vrijwel geen posts van ze zie. Eén persoon die ik unfriend had, kwam direct terug met een friend request. Persoon wilde me graag blijven volgen... Dom gansje als ik ben, heb ik die persoon maar weer opgenomen als 'friend'.  Gelijk had ik spijt maar wilde niet nog eens unfrienden. Heb bij de eerste beste post op de wall deze 'friend' ge-unfollowed. De perfecte oplossing: die persoon kan alles van mij zien maar ik zie niets meer van deze persoon. Jammer dat dit soort oplossingen niet werken in real life.

Facebook, 'Feest'boek, Fakebook: makes me happy, makes me sad en alles wat er tussenin zit. 

School, school en nog eens school

Zo onderhand heb ik er een dagtaak aan: school. Niet dat ik nog in de schoolbanken zit. Zou het ook niet meer willen, ben er klaar mee. Enkele jaren geleden dagdroomde ik nog over een mooie studie. Culturele antropologie, sociologie, allebei leuk. Of verder gaan met een taal leek me ook aardig. En dan met die studie nog een leuke '2e carriere' beginnen. De laatste studie is ongeveer 15 jaar geleden succesvol afgerond en tja, toen kwam huisje-boompje-beestje op m'n pad. Geen studieboeken maar luiers en geradbraakt zijn door onderbroken nachten. Tegen de tijd dat ik zelf weer fijn door kon slapen, verhuisden we voor de eerste keer naar NJ.

Studieplannen in de ijskast. Als je met 2 kleine bengels (resp. vier en anderhalf) in NJ aankomt en je moet redden met je havo-engels, dan heb je genoeg te leren. Kan een klein boekje vullen met anekdotes over mijn taalfouten. De leukste is toch wel gelijk in het begin gemaakt. Ik wilde mijn lieve buurvrouw vertellen, dat ik een hert door onze tuin had zien lopen... Iets aparts als je uit Nederland komt, maar als je in NJ woont, dan is het eerder raar als je een dag géén hert in je tuin ziet grazen. Begin enthousiast aan mijn verhaal maar kon op het moment surprème niet op het engelse woord voor 'hert' komen. Wat doe je in zo'n geval? Je gaat het omschrijven. En daar ging het falikant mis. "I saw a .... uh....you know.... uh... those animals...can't come up with the name..." Dacht toen aan de horens die het hertje op de kop had en met een brede glimlach vervolgde ik: "You know, those 'horny animals'! M'n buurvrouw stikte natuurlijk bijna van het lachen en hielp me uit de brand: "Oh, you mean DEER!" Weer een woordje geleerd maar met het schaamrood op de kaken!

Een paar jaar later tijdens onze tweede periode in NJ en TX ging ik wederom niet aan de studie, maar werd ik 'juf'. Onze kinderen zijn altijd naar een plaatselijke publieke school gegaan en daar kregen ze uiteraard geen nederlands. Tijdens deze 3 jaar heb ik beide kinderen 2 schooljaren nederlandse les gegeven. Eerst zelf het materiaal doornemen, vervolgens lesgeven. Huiswerk controleren en contact houden met lieve Juf Hetty (ook woonachtig in Amerika) die ons door de mondelinge en Cito toetsen heenloodste. Zwaar was het. Heel zwaar. Niet alleen voor mij maar zeker ook voor de kinderen. De lessen ,moesten altijd gegeven worden na schooltijd en sport. En dus de weekenden en vakanties zaten propvol nederlandse lessen. Een schooljaar les geven in een kalenderjaar lukte me niet en dus hebben we tijdens onze 3 jaar in Amerika een jaartje nederlandse les verloren.

En toen kwamen we in Duitsland. Geen plaatselijke school maar een internationale school. We wilden dat de kinderen hun engels, wat voor hen toch de eerste taal is, bij konden houden. Toch wel 'iets' belangrijker dan duits. Fijne bijkomstigheid is, dat de FIS (Frankfurt International School) nederlandse lessen aanbood, dus deze moeder was gelukkig weer 'juf af' en kon het weer aan de professionals overlaten. Maar bij de FIS begon een heel ander hoofdstuk 'school' voor mij.

De FIS is een community. Zie het als een dorp met alleen al 1800 leerlingen en zo'n slordige 300 faculty/staff. Aangezien veel ouders/kinderen zijn aangewezen op dit 'dorp', wordt er altijd veel gedaan en georganiseerd. Als je wilt, kan je elke dag naar school gaan om mee te organiseren, te sporten, cursussen te volgen, mee te helpen in klassen etc. Volunteren (vrijwilligerswerk doen/helpen) kan op vele manieren en ookal doe ik er maar verrekte weinig aan vergeleken met vele anderen, ik ben er best druk mee. Ben een jaartje klassenmoeder geweest voor Jesper twee jaar geleden en vorig jaar was ik team-mom van Astrid's volley team.

Als je kinderen deel nemen aan een schoolsport, dan ben je wel 'de klos'. Een van je verplichtingen is mee te helpen in de zgn concessionsstand. Dat is een soort kantine, waar tijdens de thuissportdagen van alles op gebied van eten en drinken wordt verkocht. Een rolletje Mentos of een Snickers? Ben je mal! De vers gegrilde hamburgers/cheeseburgers zijn er niet aan te slepen. Zelfde geldt voor de tientallen chocolate chip cookies die ter plekke afgebakken worden en de warme panini's vinden ook gretig aftrek etcetc. Het is een helse organisatie om al die hongerige sporters te voeden. Iedere ouder van sporter(s) moet zijn/haar steentje bijdragen. Of je nou hamburgers 'flipt', spullen mee klaarzet, verkoopt of schoonmaakt, het maakt niet uit zolang je maar wat doet en je steentje bijdraagt. Alleen dat al is een organisatie op zich en ja, alles is vrijwilligerswerk. Ik draag mijn steentje bij met mijn 2 sporters.

Maar daar blijft het niet bij. Als je home games hebt, moet je ook huis openstellen voor bezoekende sporters, ook wel housers genoemd. Als je eigen kind klaar is met de thuiswedstrijd, dan neem je behalve je eigen kind ook nog 2 (of meer) kinderen van het bezoekende team mee naar huis. Ze moeten gereden worden, avondeten krijgen en dan dus in een fris logeerbed kunnen stappen na een welverdiende douchebeurt. De volgende ochtend ontbijt verzorgen, verpakte lunch klaarmaken en dan de kids weer afleveren op school. Heb je uitwedstrijden, dan ben je weer druk met het ophalen en wegbrengen van en naar school/station soms dichtbij en dan weer wat verder. Soms bij nacht en ontij. Heb ik het maar niet over de financiele verplichtingen die erbij komen kijken.En reizen kost geld, zeker als er gevlogen moet worden. Je zit op een internationale school en speelt competitie tegen andere internationale scholen... Leuk! Hartstikke leuk maar je bent er dus wel druk mee. Ben blij dat ik 'maar' 2 kids heb! Ik ga het maar niet hebben over het halen en brengen van en naar de trainingen. Ik rijd soms 4x per dag heen en weer naar school (kwartier enkele reis zonder verkeer). Je snapt het, ik ben veel op school of bezig met schoolgerelateerde zaken.

En dan de toekomst. We gaan weer terug naar NJ. Zo'n 10 jaar geleden supersimpel: kinderen aanmelden op een school en gaan met die banaan. Nu niet zo simpel. Astrid (14 jr) zit in 9th Grade en bij terugkeer volgend jaar is het cruciaal dat er voor het juiste schooltype worden gekozen. Het schoolsysteem op de internationale school verschilt enorm van dat van reguliere scholen in Amerika. Ik ben dus aan het 'studeren' om uiteindelijk de juiste keuze te maken, in eerst instantie voor Astrid en later ook voor Jesper. Kost me uren en uren. Veel online lezen, praten met counselors op school en bellen met Amerikaanse scholen. Kost me zeker nog weken voordat ik het zaakje helder heb. Moeilijke materie.

Dus je snapt het vast, die leuke studie als de kinderen een keertje ècht groot zijn, kan me mooi gestolen worden. Studeren? Dat is als je internationaal leeft met kinderen gewoon bij de prijs inbegrepen. Je studeert de godganse dag. Je leert de lokale taal, in mijn geval duits. Je werkt verder aan de gemene-deler-taal: engels. Je hebt te maken met zo'n 30 verschillende nationaliteiten dus je leert enorm veel van de wereld en hun kleurrijke en interessante inwoners. Van gewoonten tot kookkunsten. Joh, tegen de tijd dat die kinderen zelf gaan studeren en het huis uit zijn dan ga ik genieten van een welverdiend 'pensioen'. En dan hang ik die schooltas mooi in de wilgen!

Eerste blog Ing-dingen

Heb er lang over gedacht om weer te gaan bloggen. Ik heb mijn eerste blogs ooit gepost op het ter ziele gegane Hyves. Ik mis het. Het schrijven. Het opschrijven van mijn pure gedachten. Er zal genoeg aan mankeren. Ben geen neerlandicus en ja, ik schrijf zoals ik denk en ook spreek. Recht uit het hart. Over zaken die me bezig houden, die me blij of juist woest maken. Over de dagelijkse beslommeringen van een nu 46 jarige 'huisvrouw' (yuck wat een woord) die weer aan de vooravond staat van nieuwe avonturen.

Zal me voorstellen voor degenen die me niet kennen: mijn naam is Ing. Eigenlijk Ingeborg maar in Amerika, waar ik tot op heden in totaal 5 jaar heb gewoond, trekken ze dat niet. Ze maken er van alles en nog wat van behalve 'Ingeborg'. Heb al jaren geleden besloten, toen in Facebook 'joinde', om er Ing van te maken. Kort en makkelijk. Mijn man noemt me al Ing na de 1e ontmoeting, nu zo'n 16 jaar geleden. Te veel gedoe Ing-e-borg. Mijn zeeuw is zuunig dus: Ing. 

Toen onze dochter 4 was en onze zoon 2.5,  zijn we ons internationale avontuur begonnen. We vertrokken naar de staat New Jersey in Amerika. Daar hebben we anderhalf jaar als expat vertoefd, voordat we weer terugtrokken naar Nederland. Vervolgens ruim 3 jaar in Helmond gewoond, voordat we onze hielen lichtten; wederom naar New Jersey (NJ). Daar weer anderhalf jaar doorgebracht, voordat we richting Texas (TX) vertrokken. Ik kan pagina's volschrijven over wat we hebben meegemaakt in NJ en TX, maar dat zal hier en daar wel opborrelen in de blogs vermoed ik zo. Na ons Texaanse avontuur raakten we verzeild in Duitsland, net boven Frankfurt. En daar wonen we nu al bijna weer 3 jaar. 

En ons verhaal is nog niet afgelopen, want we staan aan de vooravond van een nieuwe etappe. (Heb duidelijk veel van de Tour de France meegekregen afgelopen zomer) Als alles gaat zoals we denken, hopen en verwachten, dan vertrekken we oktober 2015 weer naar NJ! We zijn er helemaal happy mee, want NJ is de staat waar we ons het meest thuis hebben gevoeld. Over een kleine maand mag ik er weer een keertje rondneuzen om te kijken waar we willen gaan wonen, scholen kiezen voor de kinderen etc. Er is weer genoeg uit te zoeken tijdens mijn korte bezoek. 

Tijdens dat bezoek moet mijn man (Björn) een dag in NYC zijn voor een meeting. He, wat rottig nou. Kreeg de optie om NIET mee te gaan. Hoezo, niet mee gaan... Natuurlijk ga ik mee! Laat me dit buitenkansje niet ontnemen. NYC is en blijft voorlopig mijn fav city! Al is het maar een dikke dag, ik ga mee. Ken de weg in NYC en zelfs een debiel kan er niet verdwalen. Ik laat me wel weer onderdompelen in de stad, die zoveel te bieden heeft. Kan de keren niet meer tellen dat ik er geweest ben. En elke keer weer maakt deze stad me blij. Dan ga ik toch zeker niet kiezen om NIET te gaan?!

Maargoed, voorlopig woon ik nog een poos in Duitsland, waar ik het inmiddels ook wel naar m'n zin heb. Niet het land van mijn dromen. Nee. Gaat niet lukken. Zal ook vast nog wel een keer aan bod komen in de blogs. Maar joh, wat heb ik fijne en speciale mensen ontmoet hier in die achterlijke expat-bubble.... Hoop dat ik met veel van die lieverds contact blijf houden als ik vertrek over ongeveer een jaar. Worries for later.

De kop is eraf, het begin is gemaakt. Het voelt goed. Lekker weer om mijn zin en onzin van me af te schrijven. In eerste plaats maak ik de blog voor mezelf en als ik er anderen ook nog op e.o.a. wijze mee kan vermaken, dan is dat helemaal prima! Bis später!