Rode vogel, rode draad

Jaren geleden, ik was denk ik een jaar of tien, zeurde ik mijn ouders gek om een vogeltje. We hadden al een hond en een goudvis, maar ik wilde zo graag een vogeltje. In een kooi...

De tocht naar de dierenspeciaalzaak was onvermijdelijk en ik mocht mijn droom in vervulling laten gaan. Terwijl ik langs de kooien met allerlei exotische vogeltjes liep, was er eentje die er voor mij uitsprong. Het was een knalrood vogeltje met een zwart baardje en een schitterende rode kuif. Die moest het worden.

Niet veel later kwam ik zo trots als een pauw (laten we maar in de vogeltermen blijven) thuis met mijn nieuwe aanwinst. Vleugje leek happy, tsjilpte er vrolijk op los en hopte van het ene naar het andere stokje. Maar Vleugje was niet happy en mijn droom spatte een paar weken later bruut uiteen. Daar lag hij. Met de oogjes dicht, op z'n rug en de pootjes omhoog. RIP Vleugje.

We gaan dertig jaar verder in de tijd en ik ben inmiddels met mijn eigen gezin naar het noordoosten van Amerika verhuisd. Terwijl ik met mijn toen nog jonge kinderen door de tuin liep, hoorde ik ineens een bekend geluid. Zoekend naar waar het vandaan kwam, zag ik ineens iets knalroods op een tak zitten. Het had een zwart baardje en een prachtige vuurrode kuif. Vleugje!

Pas toen kwam ik erachter dat mijn Vleugje een inheems Amerikaans vogeltje was. Ooit gevangen en verscheept naar een dierenwinkel in Bennekom. Ik kon als kleine meid niet begrijpen, waarom mijn prachtige vogeltje zo snel dood was gegaan. Was hij ziek geworden of had ik hem niet goed genoeg verzorgd? Na zoveel jaren had ik eindelijk een antwoord.

We gaan weer een aantal jaren verder in de tijd en we wonen na enkele omzwervingen wéér in het noordoosten van de Verenigde Staten. We zijn een paar maanden geleden verhuisd naar een andere straat en bij ons nieuwe huis, moest ik opnieuw vogelhartjes voor me zien te winnen. Dus kocht ik van de zomer een vogelhuisje en wachtte sindsdien met smart op mijn vriendjes.

Die niet kwamen. Het was nog te warm en er was nog te veel voedsel overal. Kocht allerlei lekkere zaadjes en vetplakken om ze te lokken, maar geen kip (dat is toch ook een soort vogel?) die er interesse in had.  Na weken tevergeefs wachten werd ik het zat en kocht ik uit frustratie twee nep vogels die ik pontificaal voor mijn vogelhuisje neerzette. Dan maar zo.

Het is nu december en de temperaturen zijn zodanig gezakt, dat vogels op zoek moeten naar eten. Vorige week was het ineens zover. Ik keek op van de bank, richting het vogelhuisje en kon het amper geloven. Het was een ware invasie! Tientallen vogeltjes knokten elkaar de tent uit voor al die lekkere pinda's en meelwormpjes.

Meesjes, spechten, boomklevers, sijsjes, winterkoninkjes noem het maar op, het vliegt af en aan. Terwijl ik dit zit te schrijven, hoor ik weer dat speciale tsjilpje. Ik hoef eigenlijk niet eens op te kijken om te zien, dat het een roodkuif kardinaal is. En daar zit hij. In het zonnetje. Dat schitterende knalrode vogeltje met zijn zwarte baardje en kenmerkende kuif.

Een rode draad in mijn leven; Vleugje is terug maar gelukkig niet in een kooi...

De bitch die reuma heet

Sinds 2016 weet ik dat ik reuma heb. Maar ik ben geen typische reuma patient en het feit dat de diagnose is gesteld, wil nog niet zeggen dat er een oplossing is gevonden.

De eerste vraag van de reumatoloog is altijd of ik last heb van stijve gewrichten. Dat is zo'n rotvraag, want ik ben hypermobiel (Ehlers-Danlos) en dan stijf je stukken minder op. Ben wel even stram als ik 's avonds van de bank af kom om richting bed te gaan, maar dat verdwijnt snel. Dus is het antwoord nee, ik heb op zich geen last van stijve gewrichten.

De volgende vraag is of ik dagelijks pijn heb. Ook een vervelende vraag. De pijn is nooit een constante geweest, deze kwam altijd in vlagen. De ene keer heftig, een andere keer zeurend. En ook waren er periodes dat ik er weinig erg in had. Op zo'n moment neem je weer te veel hooi op je vork met klachten als gevolg. Eigen schuld, dikke bult?

De laatste tijd is mijn reuma in een vrije val gekomen. De pijn werd meer en frequenter. De ongemakken werden groter en steeds meer moest ik gaan laten. Niet meer hardlopen, niet meer tennissen en geen urenlange wandelingen meer maken of langdurig staan. Steeds meer moeten rusten en steeds beter naar dat protesterende lijf moeten luisteren.

Vanaf het moment van diagnose, proberen we al een medicijn te vinden dat aanslaat. In twee jaar tijd heb ik vier soorten medicijnen uitgeprobeerd. Het één werkte voor even, het ander überhaupt niet. De enige keer dat ik me echt kiplekker voelde, was toen ik een stootkuur prednison kreeg. Helaas was die lol al na drie dagen voorbij.

Tijdens de laatste controle stelde de dokter me voor, om het drastischer aan te pakken. Als we de reuma niet onder controle krijgen, kan er blijvende schade aan de gewrichten ontstaan en dan zijn we verder van huis. Nu stelde ze een intraveneus medicijn voor. De eerste keer ga je vier uur en twee weken later, drie uur aan het infuus. Daarna om de vier maanden, drie uur aan de 'zak'.

Ik stemde toe en toen begon het wachten. Daar zit je dan. Zonder reuma medicijn en alleen een prednisonnetje die te laag in dosis is, om er effect van te hebben. De ergste overlast bestrijd ik maar met pijnstillers, maar als ik daar te veel van neem, krijg ik weer last van mijn maag. Ik word gebeten door de kat of de hond zo lijkt het.

Als je in Amerika een duur medicijn voorgeschreven krijgt, wordt er eerst gecontroleerd of dat medicijn wel vergoed wordt door je verzekeraar. Eerder wordt er niet tot actie overgegaan. Na drie lange weken kreeg ik vanochtend dan eindelijk het verlossende telefoontje: het intraveneuze medicijn wordt door de verzekeraar vergoed, dus ik mag komen zitten over anderhalve week!

Opluchting, maar ik voel me ook best onzeker. Ik heb al zoveel geprobeerd en niets lijkt te helpen. Wat zou ik graag zonder pijn wandelen of boodschappen kunnen doen. Of zonder er bij na te denken een keer een pan groenten af kunnen gieten. Ik zou er een moord voor doen om eens niet altijd zo moe te zijn, een beetje energie terugkrijgen lijkt me fantastisch!

En terwijl ik dit typ, besef ik me dat er ernstigere dingen op je gezondheidspad kunnen komen. Lang geleden heb ik van een psychotherapeut geleerd om dat wat mij dwars zit, niet te onderschatten. Ik stond het destijds mezelf niet toe om me rot te voelen, want het kon immers altijd erger. Die fout ga ik nu niet meer maken en ook wil ik strijdbaar zijn:

Reuma is a bitch and I'm gonna kick her ass! En mocht dit medicijn ook niet helpen, dan heb ik in elk geval via deze weg even lekker van me afgetrapt.

Na 13 jaar heimwee?

Na een zomer vol troubles overviel het me. Zit ik ineens heimwee te hebben of wat is dit in vredesnaam? Ik ben altijd zo blij geweest, om in het buitenland te zijn. Of het nu in Duitsland, Polen of Amerika is, ik voelde me altijd en overal wel op mijn plekje.

Ik heb altijd gezegd, dat ik net een stuk onkruid ben; trek me er ergens uit en poot me op een andere plek terug en ik rooi het wel. Het helpt, dat ik positief ingesteld ben en er altijd wel weer iets van probeer te maken. Als het (nog) niet lukt met de sociale contacten, dan maak ik het maar gezellig in huis.

We zijn nu twee jaar terug in Amerika en tot voor kort beviel het me wederom prima. Maar ons vorige huis moest grondig gerenoveerd worden en dat zagen we niet zitten. Daarom besloten we een avontuur te beginnen: het bouwen van een nieuw huis.  Lang verhaal kort: we wonen sinds een maand in onze hagelnieuwe villa.

Maar het is geen succes story. We hebben een dikke maand moeten overbruggen in een hotel en nu we er eindelijk in kunnen wonen, ligt er nog steeds een puist werk te wachten. De afwerking laat bijna overal te wensen over en genoeg dingen zijn überhaupt niet af. Ons droomhuis dreigt een gebed zonder eind te worden.

Tijdens de verhuizing heb ik onze dochter afgeleverd in Maastricht. Zij studeert nu aan de Maastricht University en woont om de hoek van het Vrijthof. Mijn moeder en stiefvader waren ook van de partij om haar te installeren en we hebben genoten van die paar dagen bourgondisch Maastricht.

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, dus na enkele dagen vloog ik weer terug naar huis. Maar dit huis voelt niet als thuis. De dozen stonden nog torenhoog en het zand, wat door de verhuizers binnen was gelopen, lag er nog. Bovendien waren allerlei beloofde werkzaamheden nog steeds niet uitgevoerd.

Dit positieve mens probeert zich elke dag weer op te peppen en ervoor te gaan. Iedere dag stoeien met dozen en starten met poetsen in diverse kamers. En dan telkens weer bevestigd krijgen dat het huis niet afgeleverd is op de manier, waarop dat had gemoeten. Soms word ik boos, soms moedeloos en soms begin ik van overmacht te huilen.

Ondertussen krijg ik lieve berichtjes uit Maastricht. Een foto van dochter, die zich vermaakt op het Vrijthof. Praktische vragen zoals of er wel sour cream te koop is in Nederland? Trotse appjes dat ze zo fijn en goedkoop eten heeft kunnen kopen op de markt. Een gekke foto van haar vader, die haar nu bezoekt, die een Bossche Bol met handen en voeten verslindt.

En toen gebeurde het dus. Ik reageerde terug, dat ik dat soort dingen zo ontzettend mis... Ik schrok er bijna van. Vond het ook raar, zo ken ik mezelf helemaal niet. Ik mis eigenlijk nooit iets, ik ben hier toch thuis?! Maar als omstandigheden veranderen, kan dat dus omslaan.

 En dan lijkt dat gras in Nederland ineens verrekte groen...

Met veerkracht

Door de jaren heen heb ik aardig wat sporten beoefend. Ooit was ik vrijwel dagelijks sportief bezig. Maar dat was abrupt afgelopen toen ik kinderen kreeg, de sportieve ambitie bereikte het vriespunt. Toen ik veertig werd, besloot ik het roer om te gooien.

Ik ging mijn geluk beproeven op de tennisbaan. Van mijn leven had ik nog geen tennisbal aangeraakt, maar het pakte me. Heel wat uurtjes heb ik op die veel te hete Texaanse tennisbaan doorgebracht. Ondertussen vond ik ook, dat het tijd was om te starten met hardlopen. Hoewel dat in het begin alles behalve hard ging. 

We verhuisden naar Duitsland en ik sloot me aan bij een internationale vrouwen tennisclub. Heb op die manier veel leuke contacten opgedaan, terwijl ik me ondertussen sportief ontplooide. Ik werd ook meer en meer aangestoken door het ren-virus en tikte niet zelden tien kilometer weg, voordat ik de tennisbaan opstormde. 

Maar toen begon het lijf te protesteren. Het tennissen ging minder makkelijk en het rennen werd pijnlijk. Toen we twee jaar geleden naar Amerika verhuisden, lukte niets meer en heb ik verdrietig mijn renschoenen en tennisracket in de wilgen gehangen. Snel kwam ik erachter, wat de reden was dat het niet meer ging: reuma. 

Omdat ik de noodzaak voelde om te bijven bewegen, moest de hond het toen 'ontgelden'. Hij blij, ik blij. Door weer en wind, zon en regen leggen we onze kilometertjes af. Met al het poetsen dat ik daarbij zelf doe, beweeg ik genoeg. De squads die ik maak als ik de badkamer een grote beurt geef, zijn ook niet voor de poes!

Enkele maanden geleden besloot ik mezelf een massage cadeau te doen, omdat mijn bovenrug wat vast zat. Na enkele massages en regelmatig rugoefeningen doen, stelde de masseur me voor te gaan rebounden. Rebounden is springen op een kleine één persoons trampoline, zo'n ding met een diameter van ongeveer een meter. 

Ik verklaarde mijn masseur nog net niet voor gek, maar al pratende overtuigde hij me. Als zelfs NASA onderzoek heeft gedaan naar rebounding en zijn goedkeuring heeft gegeven aan deze manier van bewegen, dan moet het wel wat zijn. Een goede workout die je gewrichten minimaal belast? Dat klonk als muziek in mijn oren. 

Ik ben net een dag de vijftig gepasseerd en die rebounder staat sinds enige tijd in onze kelder. Bijna dagelijks sta ik er een kwartiertje op en merk ik, dat het zijn vruchten begint af te werpen. In het begin was ik iets te enthousiast en sprong met volle blaas. Dat leverde een Tena Lady momentje op! Okay eerst plassen, dan springen...

Al doende leert men. Op Youtube heb ik instructievideo's bekeken en zo mijn eigen veilige programma samen gesteld. Binnenkort ga ik kleine gewichtjes kopen, want tijdens het springen kan ik ook prima mijn bovenrug trainen. Twee vliegen in één klap. Of liever gezegd drie, want de 'kipfiletjes' varen er dan ook wel bij. 

Voor deze goede en goedkope work-out heb je maar drie dingen nodig: een rebounder, een goede sport bh en een lekker muziekje. Als bonus wordt je lymfensysteem gereinigd, verhoogt het het zuurstofgehalte in je cellen en stimuleert het de cellen in zijn algemeen. Een manier om van binnen uit aan je gezondheid werken. 

Ondanks dat het lijf met het klimmen der jaren niet meer zo meewerkt, heb ik weer een sport gevonden. Eentje waarbij je met minimale inspanning een maximaal resultaat bereikt. Je hebt er geen dikke portemonnaie voor nodig en ook niet veel ruimte. En het allermooiste? Je kan dit doen tot op zeer hoge leeftijd. 

Kan dus nog járen vooruit, ik ben pas op de helft met mijn vijftig zomers! 

Wie mooi wil zijn...

Een paar maanden terug kwam mijn man thuis van het werk met een nogal 'domme' vraag. Of ik zin had om in juli naar Venetië te gaan, om daar een bruiloft van een collega bij te wonen. Moet je dat nou nog vragen? Natuurlijk wil ik in de zomer een snoepreisje naar Venetië maken!

Enkele weken later ontvingen we meer details van de bruiloft. Het bleek een driedaags evenement te zijn. Op de vrijdagavond komt iedereen voor het eerst samen en maken we een boottocht door Venetië tot in de late uurtjes. Zaterdag vindt de plechtigheid plaats en op zondag is er een brunch om het allemaal af te ronden.

Ik voelde ondertussen wat stress opborrelen. Op alle dagen dien je er toch tot in de puntjes verzorgd uit te zien. Zeker in Italië! Aangezien we nooit deelnemen aan sjieke events, heb ik dus niets gepasts in de kast hangen. Omdat we besloten de zondagsbrunch aan ons voorbij laten gaan, hoefde ik gelukkig nog maar voor twee nette outfits op pad.

Wekenlang online shoppen leverde niks op. Maar vorige week had ik ineens beet: een prachtige Valentino jurk die enorm was afgeprijsd. Eén nadeel, de jurk is wit! Not done op een bruiloft. Maar een ruim 80% afgeprijsde designer jurk die perfect past, ga ik niet laten hangen. Deze jurk moet dan maar gedragen worden tijdens de boottocht.

Enkele dagen later vond ik een schitterende jurk die ik op de bruiloft zelf kan dragen. Mooi hemelsblauw van kleur en keurig voor de gelegenheid. Omdat het jurkje mouwloos is, moest er wel even een vestje bij, zodat ik niet de kerk word uitgezet. Nu kon ik op pad voor missie nummer twee: bijpassende schoenen.

Manlief had al terecht gezegd "Ing, onder dat soort jurken kan je ècht niet met een ballerina aankomen, er moet wel een hakje onder". Ik was het roerend met hem eens. Maar het is wel de goden verzoeken, omdat ik de laatste vijftien jaar misschien drie keer op hakken heb gelopen. Niets in de kast en mijn voeten aan niets gewend.

Gelukkig had ik snel twee paar prachtige schoenen gescoord. Beide voorzien van een charmante hak en een flinke puntige neus. De aangeschafte ensembles zien er picture perfect uit en ik durf er in modebewust Italië mee voor de dag te komen. Nu nog even in de praktijk zien te brengen. Die schoenen moeten natuurlijk wel ingelopen zijn, voordat ik er voet mee op Italiaanse bodem zet.

Binnen enkele minuten inlopen had ik al door, dat het een hard gelag zou gaan worden. Ik besloot tot drastischere maatregelen dan alleen maar blootsvoets met de pumps door het huis te strompelen. Dus heb ik het hele weekend, af en aan met sportsokken in mijn pumps gelopen tot grote hilariteit van man en kinderen.

Reumatische voetklachten ten spijt, wie mooi wil zijn moet pijn lijden. Na twee dagen heb ik al flink afgezien. Mijn man kon het gisterenmiddag amper meer aanzien en zei lief en goed bedoeld: "Ach Ing, anders draag je er toch gewoon een stel flatjes onder?" Je zou 'm toch?!

Nog zeven weekenden met sokken in pumps te gaan, moet lukken...

Twee tinten grijs

Met een man die altijd werkt, ben je snel de klusjesvrouw in huis. Daartoe ben je ook wel een beetje gedwongen als je in het buitenland woont en geen handige (schoon)vader of zwager in de buurt hebt wonen. Dan pak je gewoon die hamer of in het laatste geval, de schilderkwast ter hand.

Afgelopen week heb ik een nieuwe spiegel in de toilet opgehangen. Het hangt perfect waterpas en ook nog eens precies tussen de twee lampjes. Was zowaar trots op mezelf. "Ik heb helemaal geen handige man nodig, dat kan ik zelf". Nu alleen nog die gaatjes van die vorige spiegel wegwerken en dan is het klusje weer geklaard.

Het plamuren was snel genoeg gedaan en dus moest ik in de garage op zoek naar een likje grijze verf. De emmer verf die ik nodig had, stond op de bovenste plank. Als ik nou op mijn tenen zou gaan staan, me uit zou rekken en dan die grote emmer lichtelijk zou laten kantelen dan kon ik hem aanpakken zonder een trapje te hoeven pakken.

Ik dacht nog "als die deksel maar goed op de emmer zit". Voor ik het wist, kantelde ik de emmer te ver en voelde ik een enorme plens koude verf over mijn hoofd lopen! De verf liep via mijn haren in de nek. Verder over mijn rug naar de iPhone in mijn achterzak en eindigend op mijn dierbare Poolse leren pantoffels.

Direct de pantoffels uitgeschopt en als een haas richting het washok vertrokken. Aldaar aangekomen heb ik mijn kleren uitgedaan, zo goed en zo kwaad als het ging uitgespoeld en in de wasmachine gestopt. Grijze haren zijn hartstikke mooi en hip maar ik wilde ze toch graag weer blond zien dus hup, richting de douche.

Veel tijd voor een uitgebreide douche had ik niet, want er lag immers een enorme plas verf op de garagevloer. Zo snel als mogelijk pakte ik een emmer sop en een stapel dweilen en keerde terug naar de garage. Daar wachtte me nog een 'verrassing': de fietsen die onder de plank stonden, hadden net als ik ook een verfdouche gehad.

Ik dacht even dat ik gillend gek werd. Weet je hoeveel spaken een fiets heeft?! Daar stonden ze dan, twee voorwielen met handremmen druppend van, en badend in de verf. Ik was twee uur, diverse emmers sop, een halve keukenrol en een grote stapel dweilen verder, voordat ik de garage en de fietsen weer enigszins toonbaar had.

De schade was behoorlijk. Mijn trui, de iPhone en pantoffels heb ik met de nodige moeite kunnen redden. Na het douchen kon ik geen grijze haren meer ontdekken en was ik blij dat de verfspetters moeiteloos van mijn hagelnieuwe bril gepoetst konden worden. Van mijn ondershirt, spijkerbroek en sokken heb ik helaas afscheid moeten nemen.

Nu ik dan toch zoveel ellende had gehad om een piepklein beetje verf te pakken te krijgen, moest ik het karweitje maar afmaken ook. Na tien minuten checkte ik of de verf droog was. De verf was droog maar wat bleek? Ik had die andere emmer grijze verf moeten hebben!

Laat maar gaan, ik heb vrede met de twee tinten grijs op de muur van het toilet...

Vriendschappen zijn net als wijn

Afgaand op Facebook heb ik best veel vrienden. Van een oud collega met wie het contact compleet verwaterd is tot een hartsvriendin met wie ik sinds mijn kinderjaren lief en leed heb gedeeld. En alles wat daar tussen zit.

Door de jaren heen, heb ik heel wat vriendschappen gesloten. Met velen heb ik gelukkig nog steeds heel leuk contact, maar sommige vriendschappen bloeden langzaam dood. Zo gaat dat, het is een natuurlijk proces.

Veel vriendschappen aangaan hoort erbij als je op diverse plekken hebt gewoond. Zeker als je je daarbij ook nog op het internationale toneel begeeft als expat. Op het moment dat het met iemand klikt, ben je gelijk vrienden. Je heb geen tijd te verspillen om de kat uit de boom te kijken want voor je het weet, wordt er weer verhuisd.

Toen wij in Duitsland en Polen woonden, gingen de kinderen naar een internationale school en kwam ik als moeder automatisch in de expat-bubble terecht. Je sluit vriendschappen bij de vleet, zowel met landgenoten als mensen die elders vandaan komen. Mondiale vriendschappen met je expat-leventje als gemene deler.

Tijdens onze jaren in Amerika gingen (en gaan) de kinderen naar een lokale school. En dan werkt het anders. Want alhoewel Amerikanen open en vriendelijk zijn, zijn ze niet altijd genegen echte vriendschappen te sluiten. Ze leven in hun eigen wereldje en alhoewel je altijd welkom bent, ben je toch een buitenstaander.

Naarmate een vriendschap jaren op de teller krijgt, komt het erop aan. Is het een blijvertje of niet? Ik kan eerlijk opbiechten, dat ik met mijn beste vriendinnen relatief gezien het minste contact heb. Maar als we bij elkaar zijn, is het alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien. En dan maakt het niet uit of er 5, 50, 500 of 5000 kilometer tussen ons zit.

Ach, vriendschappen zijn eigenlijk net als wijn. De één wordt beter met de jaren, de andere verzuurt.

Een goed eindexamen is geen garantie voor geluk

Ruim 25 jaar geleden deed ik een ervaring op in Nepal. Op weg naar Kathmandu, zag ik in het ongerepte berglandschap een jong meisje op een rots zitten. Om haar heen een kudde witte geiten. Wat had ik het met haar te doen... Ze zat immers niet op school, wat zou er toch van haar terecht komen?!

Over een paar weken begint onze oudste aan haar High School eindexamens. De examenstress begint hier al in het voorlaatste jaar van de middelbare school. Wil je namelijk bij een beetje redelijke college of universiteit in Amerika aangenomen worden, dan zul voordat het eindexamen überhaupt begint, gestandaardiseerde testen moeten doen. 

Die testen moet je afleggen met een bepaalde score, anders kan je het wel schudden. Onze dochter dacht het op eigen houtje te kunnen maar, al is ze slim en ambitieus, er moest een tutor aan te pas komen. Het heeft zijn vruchten afgeworpen, want ze haalde uiteindelijk een schitterende score waarmee ze bij goede universiteiten binnen zou zijn gekomen. 

Zou zijn gekomen. Want niets is zo veranderlijk als het weer. En ons kind. Nadat alle moeite en energie gestopt was in die testen, meldde ze ons doodleuk dat ze in Nederland gaat studeren. We hebben helemaal niets meer aan alle goede en stevig betaalde testresultaten. Er telt nog maar één ding en dat is het afleggen van het eindexamen in mei met voldoende punten. 

Amerikaanse universiteiten en colleges kijken tot vier jaar terug, naar hoe je hebt gepresteerd op de middelbare school. Het is dus belangrijk dat er vanaf het begin goede cijfers worden gehaald. Om die reden vind ik het niet vreemd, dat Amerikaanse ouders zo in de nek van hun kinderen zitten te hijgen, om er maar voor te zorgen dat ze zo hoog mogelijke cijfers halen. 

Dat begint al heel erg vroeg. Toen onze jongste ruim twee jaar oud was, zat hij op een pre-school. In Nederland noemen we zoiets een crèche. Tijdens een oudergesprek werd mij een papier voorgelegd, waarin alle verrichtingen van onze zoon werden uit- en toegelicht. Voor Amerikaanse begrippen deugde er helemaal niets van, want hij kon zelfs het alfabet niet opzeggen! 

Ik zag in al mijn onnozelheid het probleem niet. De Roemeense lerares lachte me toe en vertelde, dat zo'n gesprek in Europa natuurlijk nooit plaats zou hebben gevonden, simpelweg omdat het geen issue zou zijn. Zo niet hier in Amerika. Ze had al eerder gehoord dat iemand een tutor voor iets soortgelijks had ingehuurd...

Ik heb nooit als een kip op het ei gezeten, als het om de schoolresultaten van onze kinderen gaat. Als je je best hebt gedaan, is het altijd goed. En als je het niet op eigen houtje kan, dan maar niet. Het was al heel bijzonder dat we onze dochter naar een tutor hebben laten gaan voor die standaardtesten. Dat was niet omdat wij het wilden, dat was haar eigen wens. 

Word je daar nou allemaal gelukkig van, vraag ik me wel eens af. Al die stress voor goede cijfers. Al die spanning of je wel aangenomen wordt op die ene universiteit. En wat nou als de vervolgopleiding waar je alles voor heb gedaan, straks helemaal niet zo leuk is als je dacht? Of dat je het niveau onverhoopt toch niet helemaal aankan? 

Dan zie ik weer dat meisje voor me in de Nepalese bergen. En dan denk ik aan wat de nestor van het reisgezelschap tegen me zei, toen ik mijn zorgen over haar hardop uitsprak. Hij zei: "Wie weet is dat meisje juist wel heel erg gelukkig. Met haar simpele leven, waarin de enige zorg van de dag is, dat ze goed voor haar geitjes moet zorgen. En dat elke dag weer". 

Mooie cijfers en een goede opleiding zijn geweldig, maar helaas geen garantie voor een gelukkig leven. 

Wapens en mentale problemen

Alhoewel het zonnetje prachtig scheen vandaag en het zelfs lenteachtig aanvoelde, genoot ik er niet echt van. Ik kon alleen maar denken, aan wat er zich in Florida heeft afgespeeld. Een jongeman van 19 jaar, die op zijn voormalige High School moedwillig 17 mensen de dood injaagt.

Griezelig genoeg lijkt het steeds dichterbij te komen. Een vriendin meldde op Facebook, dat er een schietpartij in hun schooldistrict gaande was. Ook hun High School was on lockdown maar haar zoon was veilig. Later legde ze uit dat als ze haar kind niet naar een privé school had gestuurd, hij wel op die bewuste High School had gezeten.

Vandaag had ik de hele dag nieuwszenders opstaan op televisie. Vanochtend zag ik hoe president Trump de natie toesprak. De stoom spoot uit mijn oren toen ik hem hoorde zeggen, dat hij de schietpartij toeschrijft aan mentale gezondheidsproblemen in dit land. Ja, die jongen had mentale problemen. Maar hij had ook de beschikking over een flink aantal wapens.

Later op de dag volgde ik een CNN uitzending. Ik was eigenlijk bezig met andere dingen toen ik op tv een vrouw heel hard, vanuit het diepste van haar ziel hoorde gillen: TRUMP...HELP US...DO SOMETHING!! Ze verloor haar prachtige 14 jarige dochter. Nadat dit on air was gebracht, hield zelfs de doorgewinterde CNN verslaggeefster ter plekke het niet meer droog. Ik ook niet.

Als je het na zo ontzettend veel onnodige doden nog altijd niet over je hart kunt verkrijgen om afstand te doen van je semi-automatische wapens, dan mankeert er toch echt wat aan je bovenkamer. Een groot deel van Amerika lijkt ziek, mentaal ziek. Had Trump misschien toch gelijk, dat mentale problemen ten grondslag liggen aan deze tragedie?

De president zal het echter zo niet bedoeld hebben. Maar zijn gedachten en gebeden zijn 'gelukkig' bij de slachtoffers. Thoughts and prayers? Per direct detectie poortjes op scholen plaatsen en die verdomde wapenwet aanpassen! Hoeveel Lori's moeten nog nodeloos hun kind begraven?!

Copy and paste onderstaande link van wanhopige moeder Lori en de reactie van de CNN journaliste:  https://www.youtube.com/watch?v=-cmaeYG3EIE

(Ketogeen) dieet? M'n reet...

Januari is voor veel mensen het startsein om te gaan diëten. Met kerst en oud & nieuw wordt er nog gauw van alles ingepropt wat vanaf 1 januari verboden is. Voor bepaalde tijd dan, want ik heb nog maar weinig mensen gehoord die een dieet hun hele leven volhouden.

Dit jaar met stip op nummer één, staat het Ketogeen dieet. Bij dit mateloos populaire dieet gebruik je vetten als energiebron. De bourgondische lekkerbek kan zijn hart ophalen: eieren met spek, volvette kazen, mayonaise, vette noten en slagroom mogen allemaal. Suikers en koolhydraten mogen daarentegen maar heel beperkt.

Omdat je er in korte tijd flink mee af kunt vallen, is het dieet ongekend populair. Niet alleen hier in Amerika, ook in Nederland zijn volksstammen aan het keto-en. Afvallen met vet eten, is dat dan de oplossing? Mijn persoonlijke mening is dat het weer eens korte termijn oplossing is voor het gros van de lijners.

Omdat het dieet voortkomt uit een medisch wetenschappelijk onderzoek uit de vorige eeuw, zou het dus goed en verantwoord zijn. Denkt de massa. Over vermoeidheid, ketogene griep en ernstig vitaminegebrek heb ik nog maar weinig mensen gehoord. Keep the eye on the price: afvallen! En het gewichtsverlies op de lange termijn is met dit dieet nog helemaal niet bewezen.

Wat is dat toch met al die diëten en dat mensen er toch maar voor blijven gaan? Wat heb ik in de loop van de jaren niet voorbij zien komen aan zogenaamde gezonde diëten: Brood-dieet, Montignac, Atkins dieet, Sonja Bakker etc. Tijdelijke oplossingen terwijl er echt een prima oplossing is, om op lange termijn op gewicht te blijven.

Ook ik begin langzamerhand gevoelig te worden voor gewichtstoename. Dat krijg je cadeau als je richting de vijftig loopt, het wordt er helaas niet beter op! Vooral als je niet meer kunt sporten zoals je gewend was door fysieke ongemakken, dan komt het erop aan dat je oplet op wat je eet. En voor iemand die graag lekker eet, valt dat niet altijd mee.

Dat Ketogene dieet is, net als alle andere diëten, niet aan mij besteed. Ik ben een echte koolhydraat liefhebber. Brood, rijst, pasta of aardappelen eet ik dagelijks. Daarbij houd ik ook van suiker. Af en toe een koekje of chocolaatje bij de koffie of thee wil ik niet missen. Honing op de boterham of een stuk fruit in de middag laat ik ook niet schieten.

Ooit gaf mijn vader me een boekje geschreven door Prof. Martijn Katan. Heerlijk hoe deze man al die voedingsmythes onderuit schoffelt. Het komt er op neer dat je eigenlijk van alles mag eten, maar dan wel met mate. Eureka, het Katan-dieet! Maar ja, eigenlijk doe ik daar mijn hele leven al aan...

Racisme of onhandig?

Veel nieuws irriteert me momenteel. Als het even kan, wordt er van een mug een leger olifanten gemaakt. Goede initiatieven worden uit z'n verband gerukt. En het in een slachtofferrol kruipen is hopeloos populair.

Echt niet handig van H&M, dat donkere jongetje in een onschuldig bedoeld apentruitje... Zeker in de V.S. is racisme een open zenuw en er werd dus heftig op gereageerd. Enkele donkere sterren zeiden per direct hun samenwerking met het Zweedse modehuis op. Weglopen vind ik de weg van de minste weerstand. Niet echt een effectieve manier om een punt te maken, wat mij betreft.

In mijn jonge jaren, toen ik net bij de ABN Bank werkte, had ik ook ooit een 'akkefietje' met vermeend racisme. De hal stond propvol ongeduldige mensen die geld op wilde nemen en een donkere dame bleef maar onnodig lang bij mij aan de balie plakken. Het schoot niet op en het gezucht en gesteun van de mensen achter haar, was niet van de lucht.

In al mijn onhandigheid verzocht ik de donkere dame vriendelijk een beetje haast te maken omdat 'er nog mensen stonden te wachten'. Kapitale fout bleek later. Mevrouw droop af maar was de volgende ochtend al weer terug. Met haar grote, indrukwekkende, zwarte echtgenoot voorop. Ik moest op het matje komen.

Waar ik het lef vandaan haalde om te zeggen dat er 'nog mensen' stonden te wachten. De ogen van die donkere man schoten met scherp. Indringend vroeg hij mij, waarom ik zijn vrouw niet als mens zag. Die had ik niet aan zien komen, want ik bedoelde dat er 'nog meer' mensen stonden te wachten. De racisme kaart was gespeeld en wel door meneer. Mevrouw deed haar mond niet open.

Duizend maal excuses en spijt werden niet geaccepteerd door het echtpaar. Ze probeerden er een rechtszaak van te maken. Gelukkig hadden we destijds een slimme voorzitter bij de ABN Bank, Jan Kalff. Deze jurist maakte korte metten met het verhaal en het liep uiteindelijk met een sisser af. Geen kasassistent was bekend op het hoofdkantoor in Amsterdam, helaas was ik dat wel.

Maar daarmee was voor mij de kous niet af. Vanaf het moment dat de boel zogenaamd gesust was, voelde ik me onveilig in de bank. Mijn bureau stond zodanig dat ik met de rug naar de deur zat en ik zag dus niet wie er binnen kwam. Ik ben terecht of onterecht, heel erg bang geweest dat ik een kogel in m'n rug of achterhoofd geschoten kreeg.

Met de angst liep het uit de klauwen. Ik durfde na een avondopenstelling niet meer alleen bij de bushalte te wachten en werd naar een andere bushalte gereden door een collega. Doodsbang was ik. Ik heb uiteindelijk de stoute schoenen aan getrokken en gesolliciteerd bij een andere bank. Goddank werd ik direct aangenomen, probleem opgelost.

Met dit verhaal wil ik mijn knulligheid niet goedpraten. Ik heb me als twintig jarig grietje gewoon niet goed uitgedrukt en daarvoor heb ik meerdere malen mijn excuses aangeboden. Mijn lesje had ik wel geleerd maar de boze meneer wilde er duidelijk meer van maken en liefst een slaatje uit slaan. Daarmee ging híj dan weer te ver.

Fouten maken is menselijk en soms moet je op de blaren zitten. Maar om zaken onnodig op de spits te drijven is niet fair, vind ik. Ach, misschien was de boze zwarte meneer die in de bres sprong voor zijn vrouw, zijn tijd ver vooruit. Het past namelijk helemaal in de tijdsgeest van nu.