expr:class='"loading" + data:blog.mobileClass'>

zaterdag 15 september 2018

Na 13 jaar heimwee?

Na een zomer vol troubles overviel het me. Zit ik ineens heimwee te hebben of wat is dit in vredesnaam? Ik ben altijd zo blij geweest, om in het buitenland te zijn. Of het nu in Duitsland, Polen of Amerika is, ik voelde me altijd en overal wel op mijn plekje.

Ik heb altijd gezegd, dat ik net een stuk onkruid ben; trek me er ergens uit en poot me op een andere plek terug en ik rooi het wel. Het helpt, dat ik positief ingesteld ben en er altijd wel weer iets van probeer te maken. Als het (nog) niet lukt met de sociale contacten, dan maak ik het maar gezellig in huis.

We zijn nu twee jaar terug in Amerika en tot voor kort beviel het me wederom prima. Maar ons vorige huis moest grondig gerenoveerd worden en dat zagen we niet zitten. Daarom besloten we een avontuur te beginnen: het bouwen van een nieuw huis.  Lang verhaal kort: we wonen sinds een maand in onze hagelnieuwe villa.

Maar het is geen succes story. We hebben een dikke maand moeten overbruggen in een hotel en nu we er eindelijk in kunnen wonen, ligt er nog steeds een puist werk te wachten. De afwerking laat bijna overal te wensen over en genoeg dingen zijn überhaupt niet af. Ons droomhuis dreigt een gebed zonder eind te worden.

Tijdens de verhuizing heb ik onze dochter afgeleverd in Maastricht. Zij studeert nu aan de Maastricht University en woont om de hoek van het Vrijthof. Mijn moeder en stiefvader waren ook van de partij om haar te installeren en we hebben genoten van die paar dagen bourgondisch Maastricht.

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, dus na enkele dagen vloog ik weer terug naar huis. Maar dit huis voelt niet als thuis. De dozen stonden nog torenhoog en het zand, wat door de verhuizers binnen was gelopen, lag er nog. Bovendien waren allerlei beloofde werkzaamheden nog steeds niet uitgevoerd.

Dit positieve mens probeert zich elke dag weer op te peppen en ervoor te gaan. Iedere dag stoeien met dozen en starten met poetsen in diverse kamers. En dan telkens weer bevestigd krijgen dat het huis niet afgeleverd is op de manier, waarop dat had gemoeten. Soms word ik boos, soms moedeloos en soms begin ik van overmacht te huilen.

Ondertussen krijg ik lieve berichtjes uit Maastricht. Een foto van dochter, die zich vermaakt op het Vrijthof. Praktische vragen zoals of er wel sour cream te koop is in Nederland? Trotse appjes dat ze zo fijn en goedkoop eten heeft kunnen kopen op de markt. Een gekke foto van haar vader, die haar nu bezoekt, die een Bossche Bol met handen en voeten verslindt.

En toen gebeurde het dus. Ik reageerde terug, dat ik dat soort dingen zo ontzettend mis... Ik schrok er bijna van. Vond het ook raar, zo ken ik mezelf helemaal niet. Ik mis eigenlijk nooit iets, ik ben hier toch thuis?! Maar als omstandigheden veranderen, kan dat dus omslaan.

 En dan lijkt dat gras in Nederland ineens verrekte groen...













Geen opmerkingen:

Een reactie posten