In de prullenbak met Marie Kondo

Organiseren en minimaliseren is de nieuwste hype. In bladen en kranten, op sociale media en tv zie je haar of haar methode voorbij komen.  Zelfs op Netflix is er geen ontsnappen aan. Marie Kondo: de Japanse opruim-goeroe.

Haar manier van opruimen belooft rust in je hoofd. Met behulp van boeken en consultants kan je op haar manier je huis weer 'leefbaar' krijgen. Hiertoe dien je dan wel bepaalde stappen te doorlopen en volgens bepaalde patronen op te ruimen. Je kleding verticaal in plaats van horizontaal ordenen, blij en bewust zijn met hetgeen je bewaart of juist weg knikkert.

Ik heb ook altijd graag alles ordelijk en georganiseerd in de kasten zien liggen. Zo was het niet altijd. Luisterde nooit naar mijn moeder als ik voor de zoveelste keer gesommeerd, werd de puinhopen in mijn kasten op te ruimen. Tot ik op een goede dag de complete inhoud van mijn kasten op de stoep, voor de voordeur vond. Ze had alles uit het raam gesmeten. Efficiënte manier van 'opruimen'! 

Toen ik het huis uit ging, draaide dat 180 graden om. Van een grote sloddervos werd ik zeg maar een opruim-freak. Mijn moeder was bijna in shock toen ze de eerste keer bij mij thuis een glas uit de kast wilde pakken. Alles stond in perfecte rijtjes te blinken. Ze kon bijna niet geloven dat die enorme rommelkont er toch in slaagde, een net en ordentelijk huishouden op na te houden.

Tegenwoordig ben ik een 'in between'. Ben niet meer zo bezeten aan het opruimen als ik ooit deed, maar het is ook weer geen beestenbende. Eens in de zoveel tijden organiseer ik eens een kast of kamer maar na enkele weken gooi ik ook net zo makkelijk weer iets in een lade of kast met het voornemen het later netter weg te leggen. Ben goddank geen slaaf meer van mijn eigen opruimwoede.

En dat is nou net waar ik vrees dat de Marie Kondo-schoen gaat wringen. Ik zie het als het zoveelste  nieuwe dieet. Daar begint ook iedereen vol enthousiasme aan. De meesten houden het vervolgens een poosje vol maar vallen na verloop van tijd toch terug in oude gewoonten. Zoiets kan alleen een succes worden en blijven, als je je houdt aan de nieuwe levensstijl.

Ik doe niet mee met deze rage en blijf mijn eigen(wijze) manier van opruimen. Zodra die stapeltjes niet meer perfect hoeven te zijn, je niet meer elke minuut van de dag dwangmatig orde in de 'chaos' probeert te houden, dát is pas bevrijdend. De vrijheid voelen om iets ergens neer te leggen en er na een paar dagen achter te komen, dat het er nog altijd ligt. Dat!

Marie Kondo heeft voor mij te veel 'moetjes'. En met te veel 'moetjes' creëer je wat mij betreft van alles, maar geen rust in je hoofd...

Goed gesprek (met jezelf)

Wie doet het niet: hardop tegen jezelf praten. Ik doe het te pas en te onpas, uit en thuis. Liefst de hele dag door en vaak heb ik het niet eens in de gaten. Staart iemand me weer eens met open mond aan...

Eind vorig jaar bleek uit psychologisch onderzoek*, dat je heel slim bent als je dat doet. Door hardop tegen je zelf te praten activeer je namelijk je hersenen, prikkel je je geheugen, zorg je voor goede focus, help je je problemen op te lossen en motiveer je jezelf. Als ik het goed heb, en die kans is dus bijzonder groot met al dat gekwek tegen mezelf, ben ik mijn eigen psycholoog.

Sinds drie jaar hebben we een hond en sindsdien zijn er helemaal geen remmingen meer op dit gebied. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat klets ik (zogenaamd) tegen het diertje. Ik vertel hem wanneer ik een kop koffie heb verdiend, dat ik echt eens aan de was moet beginnen of dat ik heel nodig moet plassen. Honden stellen gelukkig geen vragen en mijn maatje lijkt alles met liefde aan te horen.

Buitenshuis is het andere koek. Mijn grote geluk is dat ik altijd in het Nederlands tegen mezelf praat en dat verstaan Amerikanen doorgaans niet. Zo lang ik met de hond buiten loop, denkt iedereen dat ik het tegen de hond heb en in de auto ben ik sowieso safe. Het is logischer dat iemand denkt dat ik met iemand aan de telefoon ben, dan dat ik hele verhalen tegen mezelf ophang in de auto. Hoop ik.

Ik was laatst in de plaatselijke supermarkt op zoek naar iets. Heen en weer lopend tussen de schappen en het met geen mogelijkheid terug kunnen vinden, ken je dat? Wist zeker dat het op een bepaalde plek moest liggen, maar zag het ècht niet. En dat zei ik hardop tegen mezelf. Voelde aan m'n water dat ik dat niet zonder toeschouwer had gedaan. Keek op en zag een mevrouw naar me glimlachen.

Instinctief begon ik me te verontschuldigen, maar de dame in kwestie wilde er niets van weten. Ze biechtte op, dat ze zelf ook met grote regelmaat hardop tegen zichzelf praatte. En dat je dat vooral maar voldoende moet doen, want het kan wel eens het enige fatsoenlijke gesprek zijn wat je hebt op een dag!

En zo is het maar net.


*bron: reptoir.nl