In Nederland is het normaal, dat je een muntje in het winkelwagentje stopt als je boodschappen gaat doen. Om dat muntje terug te krijgen, moet je het karretje terug brengen en aanhaken bij de andere gestalde winkelwagentjes. Zo werkt het in Nederland, maar zeker niet in Amerika.
Want met grote regelmaat vind je winkelwagentjes overal en nergens op een winkelterrein terug. Eén van mijn grootste ergernissen is, dat mensen hun karretje in een lege parkeerplaats half op de stoep poten, zodat jij je auto niet meer kwijt kunt. De enkeling die het karretje wel terug brengt naar de verzamelplek, schuift het vervolgens niet aan in een voorgaand karretje...
Toch hebben ze er in Amerika best een aardige oplossing voor. Vooral supermarkten huren voor dit soort klusjes verstandelijk gehandicapten in, die deze rondslingerende karretjes door weer en wind terugbrengen naar de ingang van de supermarkt. Ze hebben net als vakkenvullers en kassières, een heuse baan en dragen hun steentje bij aan de maatschappij.
Bij onze plaatselijke supermarkt doet o.a. John dit werk. John heeft het Syndroom van Down en mijn hemel, ik heb nog nooit zo'n mopperkont meegemaakt! Heeft nooit zin om te praten, maar loopt wel de hele tijd luidkeels te schelden en te tieren op die karretjes. Ook al zegt hij weinig terug, ik groet hem altijd allervriendelijkst en probeer soms een gesprekje met hem aan te gaan.
Een laag begaafde jongeman waarvan ik de naam niet weet, doet dit werk ook. Laatst zag ik hem een elektrische boodschappenkar besturen die terug gebracht moest worden. Eigenlijk moest hij stoppen bij de ingang, maar hij vloog met een noodgang de supermarkt in en kwam er na 20 seconden net zo hard met een grote smile weer uit. Ik zei 'Je kon het niet laten hè?!' Samen lachten we erom.
Jaren terug in New Jersey, had ik ook een winkelwagen-vriendje. Mike was zijn naam. Hij wilde altijd kletsen en dus elke keer als ik naar de supermarkt ging, maakten we een praatje. Hij vertelde me een keer, dat hij altijd héél gezond at. Toen ik vroeg wat hij dan zoal at, antwoordde hij met trots dat hij heel vaak pizza at. Want daar zit tomatensaus op en tomaten zijn gezond.
We verhuisden en toen zag ik Mike niet meer. Tot ik een dik jaar later weer eens in de buurt was en besloot een boodschapje in mijn oude supermarkt te gaan doen. Ik liep nietsvermoedend naar de ingang van de supermarkt en ja hoor, wie stond daar? Mike. Hij zag me en kreeg ogen zo groot als schoteltjes. Vervolgens riep blij en tegelijkertijd verontwaardigd uit: 'Where have you been?!!'
Als we van de zomer gaan verhuizen naar Florida, zal ik me toch maar even voor de zekerheid afmelden bij 'moppersmurf' John.
