expr:class='"loading" + data:blog.mobileClass'>

vrijdag 30 maart 2018

Vriendschappen zijn net als wijn

Afgaand op Facebook heb ik best veel vrienden. Van een oud collega met wie het contact compleet verwaterd is tot een hartsvriendin met wie ik sinds mijn kinderjaren lief en leed heb gedeeld. En alles wat daar tussen zit.

Door de jaren heen, heb ik heel wat vriendschappen gesloten. Met velen heb ik gelukkig nog steeds heel leuk contact, maar sommige vriendschappen bloeden langzaam dood. Zo gaat dat, het is een natuurlijk proces.

Veel vriendschappen aangaan hoort erbij als je op diverse plekken hebt gewoond. Zeker als je je daarbij ook nog op het internationale toneel begeeft als expat. Op het moment dat het met iemand klikt, ben je gelijk vrienden. Je heb geen tijd te verspillen om de kat uit de boom te kijken want voor je het weet, wordt er weer verhuisd.

Toen wij in Duitsland en Polen woonden, gingen de kinderen naar een internationale school en kwam ik als moeder automatisch in de expat-bubble terecht. Je sluit vriendschappen bij de vleet, zowel met landgenoten als mensen die elders vandaan komen. Mondiale vriendschappen met je expat-leventje als gemene deler.

Tijdens onze jaren in Amerika gingen (en gaan) de kinderen naar een lokale school. En dan werkt het anders. Want alhoewel Amerikanen open en vriendelijk zijn, zijn ze niet altijd genegen echte vriendschappen te sluiten. Ze leven in hun eigen wereldje en alhoewel je altijd welkom bent, ben je toch een buitenstaander.

Naarmate een vriendschap jaren op de teller krijgt, komt het erop aan. Is het een blijvertje of niet? Ik kan eerlijk opbiechten, dat ik met mijn beste vriendinnen relatief gezien het minste contact heb. Maar als we bij elkaar zijn, is het alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien. En dan maakt het niet uit of er 5, 50, 500 of 5000 kilometer tussen ons zit.

Ach, vriendschappen zijn eigenlijk net als wijn. De één wordt beter met de jaren, de andere verzuurt.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten