Jaren geleden, ik was denk ik een jaar of tien, zeurde ik mijn ouders gek om een vogeltje. We hadden al een hond en een goudvis, maar ik wilde zo graag een vogeltje. In een kooi...
De tocht naar de dierenspeciaalzaak was onvermijdelijk en ik mocht mijn droom in vervulling laten gaan. Terwijl ik langs de kooien met allerlei exotische vogeltjes liep, was er eentje die er voor mij uitsprong. Het was een knalrood vogeltje met een zwart baardje en een schitterende rode kuif. Die moest het worden.
Niet veel later kwam ik zo trots als een pauw (laten we maar in de vogeltermen blijven) thuis met mijn nieuwe aanwinst. Vleugje leek happy, tsjilpte er vrolijk op los en hopte van het ene naar het andere stokje. Maar Vleugje was niet happy en mijn droom spatte een paar weken later bruut uiteen. Daar lag hij. Met de oogjes dicht, op z'n rug en de pootjes omhoog. RIP Vleugje.
We gaan dertig jaar verder in de tijd en ik ben inmiddels met mijn eigen gezin naar het noordoosten van Amerika verhuisd. Terwijl ik met mijn toen nog jonge kinderen door de tuin liep, hoorde ik ineens een bekend geluid. Zoekend naar waar het vandaan kwam, zag ik ineens iets knalroods op een tak zitten. Het had een zwart baardje en een prachtige vuurrode kuif. Vleugje!
Pas toen kwam ik erachter dat mijn Vleugje een inheems Amerikaans vogeltje was. Ooit gevangen en verscheept naar een dierenwinkel in Bennekom. Ik kon als kleine meid niet begrijpen, waarom mijn prachtige vogeltje zo snel dood was gegaan. Was hij ziek geworden of had ik hem niet goed genoeg verzorgd? Na zoveel jaren had ik eindelijk een antwoord.
We gaan weer een aantal jaren verder in de tijd en we wonen na enkele omzwervingen wéér in het noordoosten van de Verenigde Staten. We zijn een paar maanden geleden verhuisd naar een andere straat en bij ons nieuwe huis, moest ik opnieuw vogelhartjes voor me zien te winnen. Dus kocht ik van de zomer een vogelhuisje en wachtte sindsdien met smart op mijn vriendjes.
Die niet kwamen. Het was nog te warm en er was nog te veel voedsel overal. Kocht allerlei lekkere zaadjes en vetplakken om ze te lokken, maar geen kip (dat is toch ook een soort vogel?) die er interesse in had. Na weken tevergeefs wachten werd ik het zat en kocht ik uit frustratie twee nep vogels die ik pontificaal voor mijn vogelhuisje neerzette. Dan maar zo.
Het is nu december en de temperaturen zijn zodanig gezakt, dat vogels op zoek moeten naar eten. Vorige week was het ineens zover. Ik keek op van de bank, richting het vogelhuisje en kon het amper geloven. Het was een ware invasie! Tientallen vogeltjes knokten elkaar de tent uit voor al die lekkere pinda's en meelwormpjes.
Meesjes, spechten, boomklevers, sijsjes, winterkoninkjes noem het maar op, het vliegt af en aan. Terwijl ik dit zit te schrijven, hoor ik weer dat speciale tsjilpje. Ik hoef eigenlijk niet eens op te kijken om te zien, dat het een roodkuif kardinaal is. En daar zit hij. In het zonnetje. Dat schitterende knalrode vogeltje met zijn zwarte baardje en kenmerkende kuif.
Een rode draad in mijn leven; Vleugje is terug maar gelukkig niet in een kooi...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten