Elke keer weer als ik de slaapkamer van mijn puberdochter binnenkom, sta ik perplex. Kleerhangers, kledingkast, ladekastje, bureau en bureaustoel? Totaal overbodig, want alles ligt toch op de grond. Van de snoeren voor haar MacBook tot aan wattenschijfjes en van pennen tot snoeppapiertjes. Niet dat ze mag eten in haar kamer (ten strengste verboden) maar net als vele andere huisregels, lapt ze die ook aan haar laars zoals een bijna 15jarige dat ook hoort te doen. Die letterlijke laars is overigens ook niet opgeruimd in het schoenenrek, maar ligt gewoon ergens door haar kamer te slingeren. Het is bijna een wonder als ze de juiste linker en rechter laarzen bij elkaar gevonden krijgt.
Aanstormende puberzoon had daarentegen alles tot voor kort prima voor elkaar. Altijd alles netjes opgeruimd en geordend. De voortekenen zijn overduidelijk daar. Ik vrees dat het geen half jaar meer duurt voordat zijn kamer er ook uitziet als een waar bever fort. Alles op een hele grote bult ergens in die kamer. Hij snoept gelukkig (nog) niet in zijn kamer. Nee, hij snoept gewoon in de woonkamer maar verstopt alle snoeppapiertjes in 'zijn' stoel. Zo lekker geniepig tussen de kussens. Alleen te vinden als je een keer de stoelen uit wilt zuigen, maar dan heb je wel gelijk de jackpot te pakken.
Dat is zichtbare zooi. Maar de onzichtbare 'zooi' die plaats vindt in die hersenpannetjes vind ik nog veel ernstiger. Wat een puinhoop zo af en toe! Je vraagt ze iets voor je te doen: ze lijken het niet eens te horen. De opdrachten 'tafel dekken', 'slaapkamer opruimen', 'vaatwasser inruimen' lijken permanent te zijn gedelete. Maargoed, thuis kan ik ze nog bij hun kladden grijpen en eisen dat ze het doen. Opdrachten die ze moeten uitvoeren tijdens bijv. schooltijd zijn werkelijk doodgeboren kindjes.
Voorbeeld: dochterlief moest na het volleybal seizoen haar sport uniform inleveren. Ik had het direct gewassen na de laatste game en alles zat binnen de kortste keren netjes in een plastic zak terug naar school. Ze hoefde het maar af te geven.... Dat was allemaal begin november. We leven inmiddels begin december en ik kreeg gisteren een mailtje van school. Of Astrid (en ze was niet de enige wat ook geen verrassing was) alsjeblieft eens haar uniform in wilde komen leveren. Wat blijkt? Dat spul heeft ze begin november in haar locker gekwakt en ze heeft er gewoonweg niet meer aan gedacht. Vergeten. Zegt ze. Hoe kan je dat nou vergeten als je iedere dag tig keer in die locker moet zijn?!
En ze is niet de enige die in de locker komt. Zoveel is gebleken, helaas. Ze heeft er geen slot meer op zitten, aangezien ze altijd haar waardevolle spullen bij zich houdt. Alleen haar jas, sportspullen e.d. liggen in die locker. Tot vandaag. Want toen ik de kinderen van school kwam halen, zag ik ineens dat Astrid in een heel dun jackje aan had, terwijl ze buiten in de vrieskou op me stond te wachten.... Haar ongelofelijk leuke wollen trenchcoat plus hagelnieuwe shawl van Forever 21 (heel beroemd onder de pubermeiden) waren weg. De rest lag nog in de locker, maar haar jas en shawl hartstikke pleite. Scheelt in haar slaapkamer in elk geval weer wat rondslingerend textiel. Maar ik ben er in dit geval echt niet blij mee.
Ik was ook geen heilige hoor, toen ik zo'n jaar of 15 was. Mijn moeder heeft ook heel wat afgevloekt. Ik kreeg ook ultimatums gesteld, alleen was mijn moeder iets beter in de uitvoering van die ultimatums. Zo moest ik ooit in het weekend de troep in mijn kamer opruimen. Ook in de kasten en onder het bed. Alles. Zo niet, dan zou ik alles beneden vinden bij de voordeur 's maandags als ik uit school zou komen. Ik had natuurlijk alles provisorisch weggemoffeld en dacht ermee weg te komen. Mooi niet dus. Want toen ik thuis kwam uit school op die bewuste maandag, zag ik de bijna complete inhoud van mijn slaapkamer voor de voordeur liggen. Onmogelijk binnen te komen zonder eerst mijn rotzooi op te ruimen. Mijn slaapkamerraam stond nog wagenwijd open dus mijn moeder had echt alles opgepakt en het raam uitgesmeten.... Lesson learned.
Toch vind ik die puberteit ondanks alle moeilijkheden, ook wel een hele leuke tijd hoor. Dat gruwelijk onhandig zijn zorgt soms voor hilarische taferelen. En die onnozele koppen als ze weer eens wat vergeten en het zich dan ineens realiseren. Kostelijk! Het komt mij soms ook heel goed uit om iets te vergeten. Ik kan in mijn geval niet de puberteit de schuld geven. Die tijd is voorbij. Bij mij is het meer een gevalletje Alzheimer's Light. Soms per ongeluk, soms heel erg express!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten