expr:class='"loading" + data:blog.mobileClass'>

zaterdag 13 december 2014

40+ verval

Zodra je eenmaal boven de 40 bent dan weet je, dat het verval een keertje toe gaat slaan. Ben je eindelijk een beetje zelfbewust, ein-de-lijk een trots op een en ander en ja hoor, dan begint onherroepelijk die aftakeling! Jazeker, er zijn ook best vrouwen die altijd al blij zijn geweest met zichzelf, terecht of onterecht, maar ik geloof toch dat de meeste vrouwen een beetje moeten rijpen op dit gebied. Ik in elk geval wel.

Vergelijk het met de zogenaamde goede kazen en betere wijnen. Die moet je ook niet gelijk willen consumeren, die moeten gewoon even op de plank. Tijd geven. Al niet slecht bij aanvang maar worden wel beter van rijpen. Die fijne kaasjes en wijnen hebben alleen het grote voordeel dat ze op hun hoogtepunt dienen te worden geconsumeerd. En na consumptie zijn ze er gewoonweg niet meer. Op ons hoogtepunt, zijn we (hopelijk) pas op de helft. Wreed.

Midlife crisis? Ik denk dat ik die, in zeer milde vorm, inmiddels wel achter de rug heb. Wist vanaf mijn 40e eventjes niet meer of ik juist in de vooruit, of de achteruit wilde. Heb zeg maar een beetje pas op de plaats gemaakt. Geestelijk dan he, want lichamelijk is er natuurlijk geen stilstand of weg terug. Gelukkig ben ik er onderhand klaar mee, dat uiterlijke en innerlijke schoonheid onevenredig met elkaar zijn. En zodra je je daarvan bewust bent, gaat er een wereld voor je open.

Het leuke is wel dat we, 40+ vrouwen, allemaal min of meer in hetzelfde schuitje zitten. We proberen allemaal wel een keertje, met hoge verwachtingen, een anti-rimpel crème uit. Duur of goedkoop. Het zou toch kunnen helpen, nietwaar? We gaan aan de anti-cellulitis of strakmakende body crème want als dat nu toch werkelijk iets voor ons doet, kunnen we weer met gerust hart in die bikini over een goed half jaar.

Een goedzittende bh is ondertussen ook een must geworden. Kan me niet meer voorstellen dat ik m'n 'dames' in een push up moet wringen. Zo begon het ooit wel. Toen werd ik zwanger en had ineens een bijna d voorgevel. Beetje teveel van het goede. Na de borstvoeding was maar een armetierig a-tje over. En zo slap als de pieten. Mijn moeder zat er in haar post borstvoeding dagen ook zo over in. Mijn oma heeft haar toen gezegd: 'Joh, komt goed. Heb je ooit een oma met slappe borsten gezien?' Ben nog lang (hopelijk) geen oma maar met die boezem is het wel weer in orde. Geen hulpmiddelen, zo zie ik push up toch wel, meer nodig. Het moet alleen nog maar mooi verpakt zijn. Een 40+ voordeel. Maar buiten dit zijn er denk ik op het lichamelijke vlak weinig voordeeltjes te bespeuren. 

Wat ik ook een drama begin te vinden is dat gezichtshaar. Mijn moeder worstelt al sinds jaar en dag met van die stoppels op haar kin. Niet dat je er wat van ziet, want daar zorgt ze wel voor. Bijzonder mooie, verzorgde dame. Maar het komt tegen een prijs. Elke dag staat ze voor de (speciaal verlichte) spiegel te vlooien of er weer eentje gerooid moet worden. Er zal altijd een pincet in haar tas zitten zodat ze te pas en te onpas een harde haar op haar kin kan elimineren. Mijn stiefvader moet er altijd op bedacht zijn als ze saampjes in de auto zitten. Ze voelt geregeld over die kin en als ze dan een verstekeling bespeurt, roept ze keihard: 'Jan, stop! Ik voel een haar en die MOET eruit!' En dat kan alleen als de auto stil staat. Precies werkje. 

Afgelopen week kreeg ik een mailtje van mijn lieve tante met wie ik veel mail. Daarin de afsluiter: 'Ik moet nu stoppen want die (harde) haar op mijn kin verveelt me nu zodanig, dat ik met m'n pincet aan de slag moet'. Ik mailde nog zo mooi terug dat mijn gezichtshaartjes nog lekker zacht zijn en ik nergens last van heb. Dat het de leeftijd wel zal zijn, mede gezien door mijn moeders gedeelde ervaringen. Paar dagen later rijd ik de parkeerplaats op van de supermarkt. Zit daar een dame van mijn leeftijd in haar Mini Cooper, met de kin strak vooruit richting de linker buitenspiegel. Al wrijvend en controlerend over die kin met haar linkerhand, bewapend met een pincet in haar rechterhand. Ze was grondig haar kin aan het bijwerken en ik heb het tafereel zeker een minuut met een grote grijs op mijn eigen smoel gadegeslagen.Waar gebeurd!

Maar zoals dat gaat komt boontje wel om z'n loontje. Sta ik een dag later bij de tennis mijn bril te poetsen in de toiletruimte, kijk ik even in de spiegel. In dat totaal niet flatterende licht schrok ik me echt rot. Ze mogen dan wel zacht en zeer blond zijn, maar er zat me daar een leger van die te lange haartjes op mijn kin! Ben thuis gelijk met m'n Tweezerman aan de slag gegaan. Wat dat is, een Tweezerman? Dat is de Rolls Royce onder de pincetten. Werd me een paar jaar geleden al aangeraden door mijn moeder. Kom maar op met die jaren en die haren.

Gelukkig is het verval vooralsnog alleen lichamelijk. Die zakkende (gezichts)huid? Dat losse velletje onder de kin? Die vlekjes op handen en soms gezicht etc etc. We zullen het er mee moeten doen, vrees ik. Maar geestelijk gaan we er gelukkig elk jaar op vooruit! Lekker zelfbewust en schijt aan de hele wereld. En dat stralen we ook uit. Wie maakt ons wat?! En juist dat maakt je dan wel weer mooi en interessant. Geen 20 of 30 jarige die daar aan kan tippen. Dus toch maar laten rijpen dat 'wijntje'. Met het toenemen van de jaren groeien de haren. Niet alleen op de kin, maar ook op de tanden!











Geen opmerkingen:

Een reactie posten