Je kan de krant niet openslaan, het journaal niet opzetten of je leest erover: graaien (vooral in de bankenwereld) en de steeds groter wordende inkomensverschillen. Banken die ter nauwernood overeind blijven door overheidssteun en binnen de kortste keren weer bonussen/salarisverhogingen aankondigen. Beetje gênant is het wel ja. Toch krijg ik er een onderbuik gevoel van. Natuurlijk is graaien in welke sector dan ook niet goed te praten. Maar toch ga ik er nog van uit dat de meeste mensen te goeder trouw zijn en wel op een eerlijke manier hun brood verdienen, ook op de topniveaus.
Ik kan dan ook het gevoel niet wegstoppen dat er veel onwetenheid en ook jaloezie is met betrekking tot de hogere inkomens/ topbanen. Mijn man heeft ook zo'n goede baan en verdient absoluut lekker. We wonen in een prachtig alleenstaand huis, hebben 2 hagelnieuwe luxe auto's onder de kont, de kinderen gaan naar een internationale school, we gaan veel op vakantie en het ontbreekt ons aan helemaal niks. In materiele zin. Maar er is zoveel wat de buitenwereld niet ziet.
Net toen onze kinderen werden geboren, ging mijn man's carrière in de lift. Dat hield onder andere in dat hij moest gaan reizen. Heel veel reizen. Hoe hoger hij op de ladder kwam, hoe meer er van hem geeist werd. Niet alleen veel van huis weg zijn, maar ook veel moeten werken ookal was het avond. Ookal was het weekend. Ookal was het vakantie. Ik kan nu, zo'n 15 jaar later, zeggen mijn man altijd werkt. Iedere dag. Vrije dagen en vakantie heeft hij officieel wel, maar dat betekent dat hij minder werkt. Er is geen dag dat er niet wordt gewerkt. Werkweken van 80-90 uur zijn heel normaal in Huize Hofman.
En dat kost offers. Een van de offers is dat hij zijn 2 kinderen nauwelijks heeft zien opgroeien. Hij was er gewoonweg niet. En als manlief er niet is, moet moeder de vrouw het alleen rooien. In de enkele jaren dat we nog in Nederland woonden, heb ik gelukkig veel hulp aan opa's en oma's gehad. Maar op het moment dat je in het buitenland woont, sta je er als moeder nagenoeg alleen voor. Alles komt op jouw schouders neer. En dat is echt heel erg pittig. Altijd maar weer alleen naar de ouderavonden, vrijwel altijd alleen de kinderen aanmoedigen tijdens sport, alles gewoon alleen.
Ik zeg wel eens gekscherend "Tegen de tijd dat we 40 jaar getrouwd zijn, hebben we elkaar met mazzel 10 jaar daadwerkelijk gezien". Maar ik weet niet beter dan dat ik 's avonds bijna altijd alleen in mijn bed kruip. Niet omdat we ervoor gekozen hebben om apart te slapen, maar omdat hij weer ergens op de wereld in een hotelbed ligt. Als ik hem telefonisch 3 minuten spreek per dag als hij reist, is het echt veel. Geen tijd. En niet omdat hij aan het 'wine-n and dine-n' is en lol zit te maken. Nee, gewoon omdat hij zich het snot voor z'n ogen werkt.
Jaren geleden kwamen de hoge piefen van Bjorn's toenmalige werkgever vanuit Amerika over naar Brussel. Er moest gedineerd worden. Ja, 3* Michelin. En ja, de flessen wijn van bijna 200 gulden (zo lang geleden al) gingen er rijkelijk doorheen. Bjorn was toen hij 's avonds thuis kwam helemaal over de rooie. Piswoest was 'ie. Hij had zich er zo slecht bij gevoeld om daar deel van uit te moeten maken. De top gaf het geld met bakken uit, terwijl hij de week erna mensen moest ontslaan in zijn fabriek.
Ik durf er mijn handen voor in het vuur te steken dat mijn man met glansrijke carrière, zijn geld op eerlijke manier verdient. Ik ken geen grotere fatsoensrakker. Hij heeft nog nooit een bekeuring gehad want hij houdt zich strak aan alle verkeersregels. Iets illegaal downloaden heeft hij nog geen nanoseconde overwogen. Alles maar dan ook alles gaat volgens de regels. Want zo hoort het, zegt hij. Waar ik bij oranje licht een peut gas geef, gaat hij op de rem. Zo eentje is hij.
Zeker besef ik me dat hij een goede baan heft omdat hij erg slim is. Met dat geluk wordt niet iedereen geboren. Maar je moet ook wat met je slimmigheid willen doen. En niet alleen de kansen krijgen en creëren, ze ook durven te nemen. En dat is ook niet altijd zonder risico. Niet alleen carrière technisch, maar ook financieel. Zo heb je van alles, en zo kan het ook afgelopen zijn. Daarvan zijn we ons ook terdege bewust.
In elke sector en op elk niveau zullen altijd mensen zijn die deugen, en die niet deugen. Die wel en niet eerlijk aan hun centen komen. Maar om nou alle mensen die veel geld verdienen min of meer uit te maken voor gold diggers of graaiers gaat mij te ver. Als ik over een week lekker aan het strand lig, zal mijn man toch elke dag nog een uur of 3 aan het werk zijn. En die uurtjes declareert hij echt niet hoor. Dat hoort er 'gewoon' bij. Ik had ook liever gezien dat hij alle uurtjes bij mij onder de parasol zou liggen of met de kinderen aan het beach volleyen was. But a career like this comes at a price.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten