Van alle tijd die wij in Amerika hebben gewoond, zijn wij maar anderhalf jaar zogenaamde expat geweest. Expats krijgen veel kosten vergoed door de werkgever. Denk daarbij o.a. aan huisvesting (huur inclusief gas, water en licht) en bijvoorbeeld tickets voor het hele gezin (één of meerdere keren) om van en naar Nederland te reizen. Het geld wat je dan potentieel in je zakken kan houden...
Maar zoals gezegd, wij hebben er alleen in 2004 en 2005 even van genoten, want de rest van de tijd in het buitenland waren we local. De bomen reiken sinds de kredietcrisis niet meer tot in de hemel en dus werden expat contracten uitgekleed of werd je gevraagd te lokaliseren. Hier en daar ontvang je nog wel een tegemoetkoming, maar je moet vooral zelf je boontjes doppen. Zeker als je in dienst bent van een Amerikaans bedrijf.
Om in Amerika te kunnen werken, heb je een werkvisum nodig. Er zijn veel soorten visa en als je gesteund wordt door een bedrijf en er langer dan een jaar in dienst bent, is het niet lastig een tijdelijk visum te krijgen. Tricky aan dit soort visa is dat ze werk gerelateerd zijn. Als je bijvoorbeeld onverhoopt ontslagen wordt, heb je een probleem.
Vorig jaar kwamen we aan in Amerika op een L1 werkvisum. Op het moment dat we voet op Amerikaanse bodem zetten, hebben we de green card procedure in gang gezet. Een helse klus want de hoeveelheid papieren die je per persoon aan moet leveren om die card aan te vragen, is enorm. We hadden al eens met het bijltje gehakt een kleine tien jaar geleden.
Wij woonden in Texas toen we de green cards voor de eerste keer kregen, maar vertrokken binnen de kortste keren naar Duitsland. In bezit zijn van de green card betekent, dat je belasting afdraagt aan de Amerikaanse overheid. Dat hebben we 3 jaar gedaan terwijl we niet in Amerika woonden en omdat een terugkeer naar Amerika destijds onlogisch was, hebben we met pijn in het hart afstand gedaan van onze green card.
Bjorn werkte bij een Duits bedrijf, had het er prima naar zijn zin en werkelijk niets wees erop, dat de omstandigheden drastisch zouden veranderen. Nog geen half jaar nadat onze green cards vernietigd waren, kreeg Bjorn een 'offer you can't refuse' bij een Amerikaans bedrijf in Pennsylvania...DANG!
Via Polen zijn we dan weer teruggekeerd op honk. Het afgelopen jaar was best spannend. De enige bescherming die we hier hadden, was het werkvisum. Als Bjorn onverhoopt ontslagen zou worden of erger nog, zou zijn overleden hadden we een reuze probleem gehad. Zonder hem of zijn baan, zouden we binnen de kortste keren het land hebben moeten verlaten. Met twee veramerikaanste kinderen in de high school leeftijd, is dat niet ideaal.
Toen twee weken geleden het groene licht kwam dat de green cards verstrekt waren, waren we dus ongelofelijk blij en opgelucht. Als er nu iets gebeurt, hoeven we het land niet uit. Wij kunnen, wat er ook gebeurd, hier blijven tot 2027 en daarna de cards verlengen. Tegen die tijd zullen de kinderen oud genoeg te beslissen of ze Amerikaans staatsburger willen worden of niet. Maar de druk is van de ketel en wie dan leeft, die dan zorgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten