Het droomhuis dat een nachtmerrie werd

We verheugden ons zó op ons nieuwe Amerikaanse droomhuis maar helaas, het werd een nachtmerrie....

Het is een wens die menigeen heeft en die wij uit konden laten komen: een gloednieuw huis bouwen! We vonden een huis in aanbouw op een prachtig stuk grond. Omdat ze nog maar net met de bouw begonnen waren, konden wij het huis nog naar onze eigen smaak en stijl afmaken. Januari 2018 tekenden we het contract en de oplevering was gepland begin juni.

Dat begin juni niet gehaald zou worden, daar hadden we op gerekend. We hielden het op begin juli. Maar ook dat werd niet gehaald en toen liepen we tegen onze eerste grote horde aan. Het huis waar we in woonden, hadden we namelijk al verkocht maar het nieuwe huis was nog niet klaar. We zouden een ruime week in een hotel moeten verblijven. Ach, best gezellig.

Echter, als die ene week uitloopt tot ruim vijf weken is er niks gezelligs meer aan. Met zijn vijven op een paar vierkante meter bivakkeren in een te krappe hotelsuite, is niet leuk. Al die tijd niet kunnen koken, half uit de koffer leven, de was moeten doen in een wasserette en elke dag diverse keren op en neer rijden naar het nieuwe huis. Oftewel, het viel tegen.

Midden augustus konden we ein-de-lijk in ons nieuwe huis. Er moesten nog wat dingen afgemaakt worden maar de aannemer verzekerde ons, dat het met een week of twee, drie wel gedaan zou zijn. Geen tijd om erover na te denken. Ik moest tussendoor namelijk dochterlief naar Nederland brengen, want zij zou daar gaan beginnen met studeren. Kon er ook nog wel bij.

De verhuizers haalden onze spullen uit de opslag (nog zo'n onvoorziene omstandigheid) en ik heb zeggen en schrijven één etmaal de tijd gehad om al het noodzakelijke uit dozen te halen zodat man, zoon en mijn vader een heel klein beetje konden overleven terwijl ik met onze dochter naar Nederland vertrok. Toen ik een week later thuis kwam, stonden de dozen er nog net zoals ik ze had achtergelaten. Werk aan de winkel!

Vol goede moed begon ik alles een plekje te geven in ons nieuwe huis. Natuurlijk moest er ook gepoetst worden en zo begon ik ons huis aan een nadere inspectie te onderwerpen.Want als je poetst, sta je overal met je neus bovenop. En toen zag ik het ene na het andere mankement. Ik zag echt van alles wat je tijdens de algemene inspectie niet ziet, omdat je dan alleen naar de grote lijnen kijkt.

Inmiddels was het september en zaken die al lang afgewerkt hadden moeten worden werden niet, deels of met veel vertraging afgemaakt. Maar wat heb je aan een deck (soort hoog terras) als er geen trap is? Hoe kan je genieten van je badkamer als het bad nog steeds niet geplaatst is? Hoe kan je trots zijn op je huis als de tuin nog een complete chaos is en de ramen naast de voordeur nog niet geplaatst zijn?

Ondertussen werd ik behoorlijk wanhopig, want geen van de vijf badkamers was fatsoenlijk betegeld of gevoegd. Diverse gemonteerde kranen waren niet de kranen, die ik meer dan een half jaar daarvoor al had moeten bestellen. Het schilderwerk zowel binnen als buiten was zo ondermaats, dat het zeer deed aan de ogen. Handgrepen in keuken en badkamer zaten bijna zonder uitzondering scheef en zo kan ik nog wel een uurtje of wat doorgaan.

Gelukkig hadden we nog geld in het bouwdepot, waardoor we nog een stok achter de deur hadden. Zo konden we de aannemer aanpakken; hij zou het geld niet eerder krijgen dan dat alles naar behoren en volgens afspraak was afgemaakt. Het bleek een gevalletje 'water naar de zee dragen'. Aan de ene kant werden dingen opgelost of gerepareerd. Maar aan de andere kant ontstonden problemen, die nog veel groter waren.

We hebben diverse lekkages gehad met enorme gevolgen. Door waterschade was de hele vloer van onze mega grote basement beschadigd. Inmiddels ligt daar een hagelnieuwe vloer. Helaas is de parketvloer van de begane grond op  verschillende plaatsen zodanig opgebold dat deze ook te zijner tijd vervangen moet worden. En het net afgeronde verfwerk had ook waterschade opgelopen, 'hoera'.

Inmiddels was het eind januari. Alle vijf de badkamers waren gestript en weer opnieuw betegeld en de lijst af te werken zaken leek eindelijk korter te worden in plaats van langer. Maar nog steeds moest ik iedere dag thuis zijn voor iemand. Was het niet voor de schilder dan was het voor de loodgieter. En was het niet voor de timmerman dan was het voor de elektricien. Ik was een gevangene van mijn eigen huis.

En net als je licht aan het einde van de tunnel denkt te zien, wordt het weer aardedonker: we kregen het telefoontje dat de aannemer zelfmoord had gepleegd... We waren in shock. Maar die shock ging snel voorbij toen we hoorden, dat hij de boel al jaren enorm had lopen flessen. Hij had iedereen financieel zo verschrikkelijk besodemieterd, dat hij geen uitweg meer zag. Een actie met grote gevolgen, niet alleen voor zijn gezin.

Daags na zijn zelfmoord stond de politie op de stoep met een dwangbevel om per direct de afwatering in de tuin te verzorgen. Een klus van maar liefst twintig duizend dollar. Elke dag dat het niet gedaan was, zou ons duizend dollar extra kosten. Huh?! Jazeker, dit had die aannemer al lang gedaan moeten hebben maar ja, hij vulde het ene gat met het andere, als hij het al vulde. Gelukkig kregen wij clementie.

Nu is het bijna juni en nog steeds is niet alles klaar. Nog steeds heb ik weinig vrijheid om te doen waar ik zin in heb en onderhand heb ik er ook geen zin meer in. Dit laatste jaar heeft zijn tol geëist. Lichamelijk en geestelijk zijn we niet beter op geworden, geen van allen. We hebben een hele drastische maatregel genomen om ons geluk weer terug te vinden. Of liever gezegd, het ongeluk achter ons te laten.

Want over drie weken pakken we de boel weer in. Verhuizen we voor de vierde keer in vijf jaar tijd. Verhuizingen zijn meestal werk gerelateerd maar ditmaal niet. We willen weg van dit huis en alle negatieve energie die het heeft opgeleverd. Dit huis zal er straks voor een buitenstaander piekfijn uitzien als het 'te koop' bord weer in de tuin staat, maar wij zullen de schoonheid nooit meer kunnen zien. Daarvoor is er veel te veel gebeurd.

Vluchten kan niet meer? Nou, ik dacht van wel! Na een jaar vol ellende, frustratie, woede en verdriet trekken we de deur hier achter ons dicht en doen we bijna tweeduizend kilometer verderop weer een andere deur open. Van een huurhuis wel te verstaan, we zijn 'even' klaar met koophuizen. Een nieuw begin voor ons drietjes en de hond in Florida, the Sunshine State.

Dat het zonnetje daar voor ons letterlijk en figuurlijk maar weer mag gaan schijnen!